‏حكومت عدل على (ع ) معنايش اين است يعنى ملت آزاد باشند، نظرياتشان را بگويند،‏ ‏آقايان دائم مى‎گويند دانشگاهها و دانشجويان بايد در صحنه باشند، آيا در صحنه باشند‏ ‏يعنى پيرو شما باشند و هرچه شما مى‎گوييد آنها بپذيرند و هيچ نظر ندهند؟! خير، در‏ ‏صحنه باشند يعنى نظرياتشان را بيان كنند و تعقيب كنند نظرات خود را; نه اين كه به‏ ‏خاطر ابراز نظر به زندان بيفتند و از تحصيل محروم شوند. به عقيده من دانشجو را از‏ ‏آموختن علم بازداشتن يك جنايت است . خداوند به افراد استعداد داده آقايان جلوى آن‏ ‏را مى‎گيرند. 

ماکیاول در باب مراوده با مردم به شهریار نصیحت می کند که اصناف و دیگر گروه های قوام یافتهٌ جامعه را به بازی بگیرد و حتی گاه گاه درمجالس تصمیم گیری آن ها حاضر شود. این مجالس سنتی را می توان تا اندازه ای سلف نهادهای دموکراتیک امروزه ( نظیر احزاب و مجالس قانون گزاری ) به حساب آورد. وی در این باب می گوید شهریار باید خود را خطا ناپذیر نشان دهد تا مورد احترام باشد اما نباید هیچ گاه تصمیمات خودرا از خطا مصون بپندارد. او باید نشان دهد که از شنیدن حقیقت خشمناک نمی شود ولی برای حفظ شوکت خویش باید عده ای خردمند را گرد آورد و با آن ها مشورت کند وگرنه گوش فرادادن به سخن هرکس و ناکس دو خطر دارد یکی تغییر عقیدهٌ مداوم و دیگر دست بستهٌ گفته های مداحان شدند.

به‏‏هر‏ ‏جال‏ ‏در‏ ‏گروه‏‏روحانيان‏ ‏دو‏ ‏ويژگي‏ ‏اصلي‏ ‏همواره‏ ‏وجود‏‏دارد،‏ ‏يکي‏ ‏اهتمام‏ ‏مستمر‏ ‏به‏ ‏امور‏ ‏کاملا‏ ‏ذهني‏ ‏و ‏‏انتزاعي،‏ ‏و‏ ‏ديگر‏ ‏به‏ ‏حرافي‏ ‏و‏ ‏سخنوري‏ ‏و‏ ‏ايراد‏ ‏خطابه‏‏براي‏ ‏توده‏ ‏مردم‏.‏‏ ‏حال‏ ‏يا‏ ‏درس‏ ‏مي‏ ‏خواند‏ ‏يا‏ ‏درس‏ ‏مي‏‏دهد‏ ‏و‏ ‏يا‏ ‏منبر‏ ‏مي‏ ‏رود‏ ‏و‏ ‏براي‏ ‏مقلدان‏ ‏و‏ ‏يا‏ ‏توده‏‏مردم‏ ‏پيرو‏ ‏و‏ ‏هواخواه‏ ‏و‏ ‏مريد‏ ‏سخن‏ ‏مي‏ ‏گويد‏ ‏و‏ ‏موعظه‏‏مي‏کند‏.‏‏ ‏بدين‏ ‏ترتيب‏ ‏تخصص‏ ‏و‏ ‏تجربه‏ ‏و‏ ‏بويژه‏ ‏منطق‏‏صوري‏ ‏به‏ ‏يک‏ ‏روحاني‏ ‏آموخته‏ ‏که‏ ‏همه‏ ‏چيز‏ ‏‏"‏ذهن‏"‏‏ ‏است ‏‏و‏ ‏‏"‏کلام‏"‏‏ ‏و‏ ‏‏"‏سخن‏"‏‏ ‏و‏ ‏‏"‏سخنوري‏"‏‏.‏‏ ‏وقتي‏ ‏يک ‏‏روحاني‏ ‏عمري‏ ‏در‏ ‏اين‏ ‏وادي‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏با‏ ‏اين‏ ‏ذهنيت‏ ‏و‏‏تجربه‏ ‏زيست‏ ‏مي‏کند‏ ‏و‏ ‏نام‏ ‏و‏ ‏نان‏ ‏خود‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏اين‏‏طريق‏ ‏به‏ ‏دست‏ ‏مي‏آورد،‏ ‏خواه‏ ‏و‏ ‏ناخواه‏ ‏به‏ ‏اين‏ ‏باور‏‏جاودانه‏ ‏و‏ ‏عميق‏ ‏مي‏ ‏رسد‏ ‏که‏ ‏همه‏ ‏چيز‏ ‏در‏ ‏زندگي‏ ‏و‏ ‏در‏‏هدايت‏ ‏و‏ ‏ارشاد‏ ‏و‏  ‏تغيير‏ ‏مطلوب‏ ‏در‏ ‏احوال‏ ‏مردمان‏ ‏و‏‏مؤمنان،‏ ‏کلام‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏سخن‏ ‏و‏ ‏موعظه‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏عبارت‏ ‏ساده‏‏تر‏ ‏‏"‏حرف‏"‏‏.‏‏

س: بخاطر این گفتگو فشارها علیه شما بیشتر خواهد شد؟  عبادی: یکی از موارد انتقادی من در ایران نیز همین موضوع است که چرا مرتبا زندگی من را کنترل می کنند. من اطلاع دارم که تمامی مکالمات، فاکس ها، ایمیل های ارسالی برای من کنترل می شوند. درحالیکه این کنترل ها مطابق قانون اساسی ایران ممنوع است.  س: شما که چیزی برای پنهان کردن ندارید.   عبادی: همین طور است. من عملی غیر قانونی انجام نمی دهم. حرف های من همان است که قانون می گوید. مشخص است که در ایران انتقاد و آزادی بیان از سوی رژیم پذیرفته نیست. در دولت احمدی نژاد میزان اعمال سانسور به مراتب بیشتر شده است. فکر می کنم (با توجه به این مصاحبه) که اگر شما تقاضای ویزا کنید موفق نخواهید شد آن را دریافت کنید. 

در سوره كهف آمده است كه مرشد بايد «ولي» باشد. اين امر نشانگر هدايت آفاقي و انفسي است و به عبارتي اين سوره، انواع سير آفاقي و انفسي را بروز مي‌دهد و اشارت به اين امر دارد كه كسي را كه خدا هدايت كند، هدايت شده است و كسي را كه خدا گمراه كرد، گمراه‌شده محض است و هرگز براي او ولي و مرشدي يافت نخواهد شد. اين امر بدان معناست كه هدايت موقوف به ولي مرشد و ولايت ارشادي است.» اعواني افزود: «مولانا ولايت را به گلاب و نبوت را به گل تشبيه مي‌كند و مي‌گويد بوي گل را بايد از «گلاب اوليا» شنيد. فهم آنها از فهم بشر فزون‌تر است. حكيم و ولي يكي هستند و جداشدني نيستند.»

در فلسفه و برخي مكاتب تصوف، ضروري است كه اشخاص، خود به درك امور بپردازند، هر چند كه براي دانايان روشن است كه عامه مردم پيشرفت زيادي در آن عرصه نخواهند داشت. انتقاد رومي و متصوفه از فيلسوفان، نه بدان خاطر است كه آنان با جهان‌بيني فيلسوفان مخالف بوده‌اند؛ بلكه از آن روست كه از نظر آنان فيلسوفان در بازي‌هاي ذهني و تكيه بر جزئيات بي‌اهميت تباه مي‌شدند. صوفي فيلسوفاني را كه در اين بازي نقش مي‌آفرينند داناي مقلد مي‌داند. آنان در دام و دامن تقليد افتاده بودند؛ حال آن‌كه غايت شناخت، رسيدن به «تحقيق» بود.  

در زمان مولانا به دنبال استیلای مغولان فضائل اخلاقی در انحطاط به سر می‌برد، مغولان سبب از بین رفتن قدرت سیاسی شرق شدند، اقبال هم معتقد بود در دنیای امروز مغولان تازه‌‏ای آمدند‌‏: عقل گرایی مفرط و فناوری غرب. از این رو اقبال رسالت خود را در آن دید که مانند مولانا به مقابله با این خطر برخیزد. مولانا در زمان چیرگی مولانا و حتی زمانی که "معین الدین پروانه"، وزیر آنان بود، آشکارا از آنان بد می گفت و مردم را به ایستادگی ترغیب می کرد تا استقلال یابند. این اندیشه از مضامین محوری افکار اقبال است. به بیان دیگر او نقش مولوی را در 700 سال پیش برای خود قائل است.  

تعارض هایی که بین مصوبات نهادهای حکومتی تحت امر «ولی فقیه» (مجلس، دولت، قوه ی قضائیه، شورای نگهبان، مجمع تشخیص مصلحت) با فتاوای فقهی گوناگون فقهاء پیدا می شود، گاه حل ناشدنی است و مشکلات اجتماعی خاصی را پدید می آورد. مثلا در مورد «مصادره ی اموال، عملیات بانک ها، تصرف اراضی از سوی دولت و واگذاری به افراد، قرار دادن برخی شروط در عقد نامه های ازدواج، طلاق های اجباری محاکم قضائی، برخی کیفرها و اقدامات قضایی و…» اختلاف نظرها گاه به حد «وجوب و حرمت» می رسد و علی القاعده نمی توان برای حل آن اقدامی کرد 

سایت مجذوبان نور : اختلاف درفتاوی صادره از سوی مراجع محترم، می تواند عامل رشد و پویایی در شریعت و جامعه اسلامی باشد. وقتی یک جریان وتفکری خاص باورهای خود را عین شرع و دین می پندارد و "اقلیت و اکثریت" را نمی شناسد و به نام احکام الهی !!و اجرای آن !!، با "شریعت برداشتی" خود حوزه حقوق مردم رامورد تعرض قرار می دهد، بر مراجع معظم است که با توسل به "شریعت عقلانی" و حفظ حقوق مردم و قانون، به مقابله با آن بپردازند. 

تـفسير عرفانى شيعى به زبان عربى كه عنوان كاملش بيان السعادة فى مقامات العبادة و تاليف عـارف قـرن چـهـاردهم هجرى حاج سلطان محمد گنابادى ملقب به سلطانعلى شاه از اقطاب سلسله نعمة اللهيه است .اين اثر دومين تاليف مؤلف است و اساس آن مانند ساير تفاسير شيعى استشهاد به اخبار ائمه اطهار (ع ) است ولى در عين حال فقط اقتصار به احاديث نشده , رموز و اشارات و لطائف عارفانه همراه با بحوث فلسفى نيز در جاى مناسب آن ذكر شده ( التفسير و المفسرون , 2/199 ) در حاليكه از نكات كلامى و احكام فقهى نيز غفلت نشده است