اتفاقات تلخ و تند هفته‌های اخیر در قاموس سیاسی کشور در شرایط فعلی قبل از انتخابات قابلیت تحلیل ویژه‌ا‌ی دارد. مرکز دینی صوفیان در اصفهان – که بی‌آزارترین گروه مذهبی هستند و مبنای اعتقادی آنان بر اساس صلح و صفا بنا شده است – و دستگیری تعدادی از آنان، القاء ذهنی دین و مقدسات ستیزی در سخنان آقای آقاجری و اخیرا در سخنان آقای مجتهد شبستری که با تکذیب هر دوی آنان همراه بود و بسیج بلافاصله‌ و دستپاچه مردم به بهانه‌ی نقل سخنان دروغ از این شخصیت‌ها و مهمتر از همه‌ی اینها، اتفاقات تلخ دانشگاه امیرکبیر که هم با دستگیری و زد و خورد با دانشجویان همراه بود و …  

زیرا ورود تصوف اسلامی در حوزه فهم ادبی حداقل باعث شد تحت عنوان ادبیات و متون ادبی این متون از حملات مخالفت های اهل ظاهر تا حدی مصون بماند. ولی ایراد این است که اگر عرفان را صرف ادبیات بدانیم آن را منحصر به قالبی کرده ایم که در آن نمی گنجد. آن گاه از تفکر و حکمت عرفانی غافل می شویم و تصور می کنیم که عرفان عیناً همان ادبیات عرفانی است. معمولاً نتیجه ای که گرفته می شود این است که افول ادبیات عرفانی فارسی که معمولا اوج آن را جامی می دانند، عین افول عرفان است. گویی که بعد از جامی عارفی نیست.

به طوري  كه اگر تمام عالم- از عرش تا فرش- لحظه اي از ياد خدا غافل شود ولي اين عبد به ياد خدا باشد او از طريق اين ذكر جاي كل عالم را مي گيرد و عالم از طريق او حفظ مي شود (از هم نمي پاشد). اما اگر عبد از ذكر خدا غافل شود عالم نمي تواند جاي او را در ذكر بگيرد. آن بخش از عالم كه خالي از انسان ذاكر است نابود مي شود و پيامبر(ص) فرمود: قيامت برپا نمي شود مادام كه در زمين كسي باشد كه بگويد الله، الله. ياد خدا عبارت است از يافتن او بر كرسي قلب كه همان عرش او در عالم كبير است. ابن عربي مي گويد: خداوند در قلب بنده مؤمنش منزل مي گيرد چرا كه او آن را محل علم به خدا قرار داده است. او با غيرت و تعصب از اين خانه حفاظت مي كند تا مبادا ديگران وارد آن شوند

پس از درگذشت رهبر فقيد انقلاب، برخي ازكساني كه نه در دوران مبارزه و نه پس از پيروزي انقلاب و تا پيش از آن فرصت نيافته بودند که نسبتي ميان خودشان و حكومت جديد تعريف كنند، امكان يافتند که با طراحي سازوكارهاي نظري و اجرايي مانند رواج انديشه‌ي ذوب در ولايت، نظريه‌ي كشف ولی فقیه به وسیله خبرگان رهبری و نظارت استصوابي شورای نگهبان به استحاله‌‌‌ي اركان نظام جمهوري اسلامي ايران، بازتوليد استبداد، نفي حكومت قانون و الزام مسوولان رسمي كشور به پاسخ‌گويي مسوولانه به ملت و نهادهاي منتخب آن، مانند مجلس شوراي اسلامي، و اعمال نظريه‌ي انحرافي"النصر بالرعب "بپردازند.

خطري كه اقتصاد ايران را درسال 1388 تهديد مي كند از ناحيه تحريم هاي اقتصادي نيست، بلكه بايد دنبال ‏نكات ديگري دراقتصاد ايران بود كه درشرايط بين المللي اقتصاد كشور را دچار ركود خواهد نمود. درحال ‏حاضر با وقوع بحران بين المللي، اقتصاد كشورها يكي پس از ديگري دچار شرايط ركود مي شوند. اقتصاد ‏ايران نيز از سال آتي همين شرايط ركود را به شدت آزمايش خواهدنمود زيرا وضعيت اقتصادي ايران وباقي ‏كشورهاي نفتي همواره با يك تاخير از وضعيت اقتصاد جهاني تبعيت مي كند. 

پس موجودات، جملگى، جلوات خدايند و چون خدا زيباست، موجودات هم زيبا هستند. از منظر عرفانى، بحث زيبايى شناسى همين جا طرح مى شود. از اين روست كه روايتى داريم: «ان الله كتب الاحسان على كل شىء»؛ خداوند «احسان» – يعنى زيبا بودن – را بر همه موجودات واجب كرد. همه مخلوقات تكويناً زيبا هستند. اين مفهوم تجلى يا ظهور، مهمترين مبناى فهم عرفانى از هنر است. همين مبنا سبب مى شود كه عرفا زيبايى را انتولوژيك بفهمند، يعنى بحثى مربوط به كل موجودات،نه فقط احساسات شخصى فرد. (چنان كه واژه استتيك – زيبايى شناسى مدرن – به لحاظ ريشه شناختى، متضمن همين احساسات شخصى است). 

همه‌ی هنرها میكوشند به‌ آن‌ حال‌ موسيقايی و حال‌ شاعرانه‌ كه‌ اصل‌ همه‌ی هنرها است‌، برسند. خود آن‌ مقام‌ با بیخويشی همراه‌ است‌ و اگر جهت‌ صنعتگری در كار هنرمندی قوت‌ بگيرد، در واقع‌، هوشياری او بيش‌تر میشود.به‌ عبارت‌ ديگر، جنبه‌ی فرآوری و پديدآوردن‌ هم‌ در هنرمند است‌ و هم‌ در صنعتگر، امّا صنعتگر به‌ دليل‌ آن‌ كه‌ دائماً بر كارش‌ آگاهی دارد، از تجربه‌ی حال‌ شاعرانه‌ و موسيقايی بیبهره‌ است‌. ولی هنرمند ضمن‌ آن‌ كه‌ در اوج‌ بیخويشی است‌ و در سُكر و سرمستی حال‌ موسيقايی سير میكند، میتواند از اين‌ اوج‌ فرود نيايد و همچنان‌ از جنبه‌ی تخنه‌ (صنعتگری) هم‌ سود ببرد. 

اینها چندین مشخصه دارند؛ یکی اینکه شریعت گرای محض هستند و اسلام را تنها به بعد فقهی آن تقلیل می دهند. این اسلام فقاهتی است که مفهوم خدا در آن مفهومی اقتدارگرایانه دارد و خدا در آن به عنوان عامل مجازات انسان ها معرفی می شود. جهت گیری این نگرش از نوع اقتدارگرایانه است و شرایطی که طی آن فقها در نهادهای جامعه حاکمیت می یابند، نوعی جهت گیری سلطه گرایانه است. رویکرد افراط گرایی مدرن با ضد شیعی گری و ضد صوفی گری هم همراه است. آنان ماهیتی ضد عقلی دارند و علاقه ای به رشد و توسعه علوم و معارف ندارند و ضمنا درگیر رشد علوم عقلی و سنتی اسلامی نیز نیستند. تاکید آنها تاکیدی یکسویه بر فقه و مسائل صرفا ظاهری در برابر مسائل محتوایی و باطنی اسلام است. قدرت تجزیه و تحلیل این گروه بسیار ضعیف است چون اهل فلسفه و منطق نیستند.

ملت ايران هرگز حمايت‌هاي بي‌شائبه ‌و قاطع كروبي را از حقوق انديشمندان، فعالا‌ن سياسي و دانشجويان تحت فشار و رد صلا‌حيت‌شدگان در انتخابات‌هاي مختلف با هر گرايش فكري و… فراموش نمي‌كند. دفاع قاطع كروبي از لقمانيان، دراويش گنابادي و ‌مخالفت قاطع وي از برخورد با آقاجري و دفاع از حقوق شهروندي دكتر سروش و شيرين عبادي و… بر تارك پروند‌ه دولتمردان ايران مي‌درخشد و تاكنون از جانب هيچ‌يك از مسوولا‌ن هم‌تراز وي سابقه نداشته است. از اين رو در اين دوران حساس، حضور وي در مسند رياست دولت مي‌تواند زمينه‌ساز عمل به قانون اساسي و تأمين حقوق اقوام، اديان، مذاهب و آحاد مردم در بسياري از زمينه‌ها باشد و موجبات ترميم شكاف‌هاي ايجادشده بين دولت و ملت را فراهم آورد.

عرفا كنايات و مضامين متعددى را در قرآن پيدا كرده اند كه به اين مرتبه منيع انسان اشاره مى كند . يكى از آيات مورد علاقه ايشان در اين زمينه آيه مشهور" سنريهم آياتنا فى الافاق و فى انفسهم حتى يتبين لهم انه الحق" بزودى آيات قدرت و حكمت خود را در آفاق جهان و نفوس بندگان كاملا هويدا و روشن مى كنيم تا ظاهر و آشكار شود كه ـ خدا و قيامت و رسالتش ـ همه بر حق اند ( قرآن سوره فصلت، 41/53). آيه اى كه به تفسير عرفا به معناى فرمان الهى بندگان است، تا براى پيدا كردن سرچشمه حق و حقيقت، در نهايت، محبوب و معشوق ازلى كه از رگِ گردن نيز به آنها نزديكتر است (سوره ، 50/16) به درون خويش روى كنند. حديث " من عرف نفسه فقد عرف ربه" يعنى كسى كه خود را شناخت، خداى خود را هم مى شناسد، بايد از دل اين احساس سر بر آورده باشد