دکتر شهرام پازوکی در آغاز با بیان اینکه تصوف و عرفان اسلامی از عوامل اصلی پیشرفت در ابعاد گوناگونی همچون فرهنگ و تمدن اسلامی است، ظهور آن را در زمینه های مختلفی مانند فلسفه و هنرهای اسلامی قابل مشاهده دانست و ادامه داد این رکن از تفکر اسلامی مانند بسیاری از ارکان دیگر در دوران مدرن با چالش­ های زیادی روبرو شده است. یکی از این چالش­ها جدا نمودن عرفان از ادیان است. عرفان از آنجایی که بعد معنوی و درونی ادیان است از آن جداناپذیر است و این موضوع مورد تأکید همه عرفا در طول تاریخ بوده است.

مولوي قرار گرفتن در برابر انسان وارسته  و کامل را عامل مهمي در شناخت خود مي‌داند در نتيجه فقدان دسترسي سالک به چنين انساني شخصي مانعي در راه شناخت خود خواهد بود. ضرورت توجه به چنين انساني از آنجا رخ نموده است که اگر سالک در شناخت خود به خود رجوع کند چه بسا به خودناشناسي يا خودشناسي کاذب برسد از اين جهت بر او لازم است به فردي مراجعه کند که از امکان چنين شناختي برخوردار است. اما مشکل حل نشده بلکه از سالک به مرشد منتقل مي‌شود

دينى کردن جامعه فقط با شعائر مذهبى به دست نمى‌آيد. چرا که مهم‌ترين مبناى حکومت امام علي(ع) عدالت اجتماعى است. دولت فعلى وعده‌هاى بسيارى براى‌اين عدالت اجتماعى داده است. ولى به قول مولوي: ‌هان عجب آن عهد آن سوگند کو وعده‌‌هاى آن لب چون قند کو؛ ‌اين تورمى که جامعه را فراگرفته کارشناسان اقتصادى بارها اخطار کرده‌اند با وعده‌هاى دولت چه مطابقتى دارد؟ 

خطبه ۱۷- درنکوهش متصدیان ناشایسته دستگاه قضا- دستگاه قضا و دادگستری، ترازوی سنجش یک نظام است. سلطه فقیهان نادان و فرومایه بر چنین میزان و معیاری، در دادگاه‌ها و دادسراهای عادی و انقلابی واداری و ویژه … و عامل ظلم و ستم و سرکوب مردم شدن، ازعاقبت سوزترین انحرافات این طبقه است. "چماق قانون" از هر اسلحه و حربه‌ای برای از میدان به درکردن مخالفین و حمایت از هواداران حکومت مؤثرتراست. از جمله توصیه‌های امام علی(ع) به مالک اشتر، هنگامی که او را برای اداره سرزمین پهناور مصر می‌فرستاد، آزاد کردن دستگاه داوری ازاسارت اشراری بود که مطابق تمایلات خود و دنیا طلبی‌هایشان در آن عمل می‌کردند (ان هذاالدین قد کان اسیرا فی ایدی الاشرار یعمل فیه بالهوی و تطلب به الدنیا) 

نامه نخست مرا نمی دانم مطالعه فرمودید یا نه ، اگر چه می دانم عده ای از همین دوستان مورد اشاره در اطراف شمایند و چه بسا خواستشان با خواست شما یکی نباشد و آن نامه را از چشم مبارک شما دور داشته باشند . اما باور کنید من گاه شما را در خیال خود نشانده ام در میانه ازدحامی از این دوستان که نمونه ای از آنان را اسم بردم . و شرمنده ام که بگویم : شما را درآن جمع پرهای وهوی  تنها می بینم . جمعی که با هر سخن شما سر به تایید تکان می دهند و در دل ، حوایج خاص خود را مرور می کنند . و گاه به سخن احساسی شما شورشی می آفرینند و اشک می ریزند و هوار می کشند اما خوب که نگاهشان می کنی می بینی درست همان کاری را می کنند که ما در این سی سال انقلاب  آموزششان داده ایم و ریاکاری شان را به نرخی گزاف ، قیمت گزاری کرده ایم .

«آقای منتظری در این فتوا برای نخستین بار در تاریخ فقه شیعی یک مبحث جدیدی را باز کردند و زبان را جزو حق شرعی دانستند که این از چند منظر می‌تواند قابل بررسی باشد: یکی از جهت قراردادی است که در فقه شیعی و اهل سنت وجود دارد که انسانها قرارداد می‌بندند و این قرارداد معتبر است. یکی هم از جنبه اجتماعی قابل طرح است که آیا این مسئله شرعی است یا نه؟ این مسئله‌ای است که فقها و مراجع تقلید بایستی آن را بررسی کنند و امیدواریم که به‌صورت جدی به آن نگاه کنند». 

به دعای کمیل رفته بودند تا بر طبق آموزه های قرآنی که فرمود: امن یجیب المضطرا اذا دعا ویکشف السوء ،  با کمیل ابن زیاد نخعی همزبان شوند و بر طبق رهنمود مولایشان علی (ع)  بخوانند: آلهم و ربی من لی غیرک اسئله کشف ضری و النظر فی امری. این که دیگر توسل به بیگانه و تبلیغ علیه نظام و تشویش افکار عمومی نبود؟ چرا آن ها باز داشت  شدند؟ این بندگان خدا با ایمان به : یا من اسمه دواء و ذکره شفاء آمده بودند تا درمان درد های خود و جامعه خود را از خداوند طلب کنند؛ آمده بودند تا با خود سازی و پنگ زدن به ریسمان الهی و تعالی عرفانی بتوانند با پایمردی بیشتر احقاق حقوق از دست رفت خود وملت را پیگیری کنند. آیا نا امیدی از دادرسی و عدالت حاکمان و پناه بردن وتوسل  به خدا هم از مقولات امنیتی و براندازی نرم محسوب می شود؟ شاید کسانی که این افراد را بازداشت کرده اند بر این باورمی باشند که آن ها با خواندن :الهم و من اردنی بسوء فارده؛ و من کادنی فکده؛  مرتکب براندازی عرفانی شده اند و برای حفظ امنیت نظام باید باز داشت می شدند. اگر چنین باشد، متهم ردیف اول این پرونده کمیل ابن زیاد نخعی است.  که در محل دعای کمیل حاظر نبود. واقعا در برابر این رویداد بی سابقه چه می توان گفت؟ 

اگر ديده‌ي عبرت‌بيني باشد، از وقايع مشابه و خسارت‌بار ديگري كه از يك سو، هستي ايران و ايرانيان را مي‌تواند بسوزاند، و از سوي ديگر، كشورهاي غربي را در معرض رفتارهاي خشونت‌بار معترضان به سياست‌هاي غيرمنطقي ايشان قرار دهد، مي‌توان جلوگيري كرد. مسئولان كشور و عقلا و روشنفكران جامعه در برابر خطرهايي كه كشور را تهديد مي‌كند، هميشه مسئول‌اند و بايد به حاكمان هشدار دهند و آن‌ها را از قرار دادن كشور در معرض خطرهاي غيرقابل گريز، نهي‌كنند كه هيچ منكري از آن بدتر نيست و هيچ گناهي بزرگ‌تر از سكوت و بي‌تفاوتي در برابر چنين منكراتي نيست(فاعتبروا يا اولي الأبصار). 

متاسفانه صداوسیمای ما بازتاب دهنده ی آنچه که درکشور ما میگذرد نیست. آیا به نظر شما صدا وسیما وقایع اخیر را به همان شکلی که در جامعه ما وجود داشت نشان داد ؟ یا خلاف واقع بود؟ درسته که حرفهای من به صورت سوالی هست اما منظور بنده از لحنم کاملا مشخصه . متاسفانه زمانی که رسانه مادرو مهمترین عنصر اطلاع رسانی مردم بدین شکل رفتار میکند انتظاری از دیگر رسانه های خرد نمی رود. صدا وسیما یی که زیر نظر شما کار میکند و رییس آن را شما تعیین می کنید ، دو حالت دارد : یا به دستور شما این گونه عمل میکند و یا نظارتی بر آن ندارید. این سوال مطرح است که در این 30 سال آیا واقعا جامعه ما به سمت اسلامی شدن و اخلاقی بودن پیش رفته؟ اگر ذره ای هم جواب به این سوال منفی باشد باید به عملکرد خود در این 30 سال شک کنیم.