دكتر محمدعلی اسلامی ندوشن – در بخش نخست این نوشتار و سخن به اینجا رسیده بود که: این غزلیات خطاب به کیست؟ غزلیاتی که اینقدر حالت واله‌گی به خود می‌گیرند، عشق بزرگی که سراپا روحانی است، و سرانجام به یک معشوق بزرگ همگانی کائناتی سر می‌زند. این معشوق نمی‌تواند جسمانی باشد؛ برای اینکه معشوق جسمانی نمی‌تواند ظرفیت پذیرش چنین شور و شوقی را داشته باشد، او کیست؟ اینک دنباله سخن:

دكتر محمدعلی اسلامی ندوشن – زهی عشق، زهی عشق كه ماراست خدايا (مولوی): می‌دانيم كه داستان زندگی مولانا چه پيچ‌و‌خم‌هایی دربر داشته. خودش در «فيه مافيه» می‌گويد كه هيچ كاری در خانواده ما ننگ‌تر از شاعری نبود، ولی من به شاعری افتادم چون مردم آن را دوست داشتند و می‌بايست با زبان شعر با آنها حرف بزنم. خانواده او البته همگه اهل علم و شرع بودند. پدرش مرد دين بود، با شعر كار چندانی نداشت. فقط مولانا اين قاعده