هو
121
خَلَق الْانْسانَ عَلَّمَهُ الْبَيانَ.
به نام خداوند جان آفرين حكيم سخن در زبان آفرين
و صَلّي اللهُ عَلي اَفْضَلِ رُسُلِهِ و درود بر تمام انبيا و اولياي الهي سيَّما بر شاه ولايت عليّ مرتضي و بر يازده تن فرزندان او ائمّه ما شيعيان. خداوند بر حسب قاعدﺓ لطف، پيمبران را ارسال نمود و سپس ائمّه اثني عشر را مأمور هدايت مردم و سكّان دار كشتي نبوّت و شريعت قرار داد. اقتضاي قاعدﺓ لطف در غيبت امام عصر اين بود كه هدايت ادامه يابد زيرا ‹‹ لِكُلِّ قَّوْمٍ هادٍ ›› امام در غيبت خويش وظايف ناشي از نبوّت رسول را كه شريعت باشد بر عُهدﺓ علمائي از شيعيان گذاشت و شرايط آنرا معَين نمود. وظيفه ولايتي را به نيابت به شخص خاصّ و منصوص، احاله فرمود كه هر دو گروه مانند دو دست يك بدن و واجب الاحترام هستند.
در اين اوان كه سلسله منصوص در سلسله عرفاني نعمت اللهي گنابادي باين بندﺓ كمترين حاج دكتر نور علي تابنده رسيده است، وظيفه دارم كساني را براي هدايت تعيين نمايم. در هدايت به ولايت تبليغ مقرّر نيست بلكه فقط توضيح دادن و دستگيري است لذا برادر مكرّم آقاي غلامعلي فرهان پور را مأمور مي كنم و اجازه مي دهم طالبان صادق را با تلقين ذكر و فكر هدايت كنند و كساني را كه تجديد عهد ننموده اند، تجديد عهد را بپذيرند و احياناً بر حسب مورد ذكر لساني تلقين كنند و توجّه به مسئله تربيت فقري و تَاَدُّب به آداب فقري آنان بنمايند كه روش و رفتار خود ايشان كَماكانَ مُدِل باشد و انشاءالله اين خدمت موجب قوّت ايمان و ازدياد فروتني باشد. سابقين را بر خود مقدّم دارند. ايشان را به لقب كَرَم علي مفتخر ساختم. نوزدهم خرداد هزار و سيصد و هشتاد و پنج شمسي.
اقلّ العباد: حاج دكتر نور علي تابنده مجذوب عليشاه
دوازدهم جمادي الاوّل هزار و چهار صد و بيست و هفت
19/ 3/ 1385