سيد با اين فتوا خود گام مهمی در راه از بين بردن فتنه و تحكيم وحدت امت اسلامی برداشت. چرا كه اهانت به بعضی از صحابه همواره منشأ درگيری و اختلاف بين سنی ها و شيعيان بوده است. اين مسأله در اصل يك اختلاف سياسی است كه رنگ مذهبی به خود گرفته است. در دوره های عقب ماندگی و انحطاط، اين مسأله كه به دشمنی های سياسی تبديل گرديده است كه از آن همواره در جهت پراكنده كردن امت اسلامی استفاده شده است. بر علمای مخلص واجب است كه با شجاعت تمام در برابر اين مسأله ايستادگی كنند و علامه مرجع آيت الله العظمی سيد محمد حسين فضل الله با فتوای اخير خود همين كار را كرد. او فتوا داد كه اهانت به صحابه تحت هر عنوانی كه باشد جايز نيست.
فتوای ايشان در راستای سلسله موضع گيريهای ممتاز ايشان در جهت خدمت به وحدت امت اسلامی است و بايد اين گام مهم، با گام های شجاعانه طرف ديگر پاسخ داده شود. بايد بپذيريم در هر دو فرقه، نادانانی وجود دارند كه بدون علم و آگاهي، لب به دشنام می گشايند و اين مسأله بر ميزان تفرقه و جدايی امت اسلامی می افزايد. خصوصاً كه بعضی از اين نادانان فرصب بالا رفتن از منبرهای مساجد را پيدا می كنند تا جهل خود را منتشر كنند كه اين خود به جاهل سازی امت اسلامی خواهد انجاميد و بعضی اوقات به ابزاری سياسی نيز تبديل خواهد شد.
از اين رو خواست ما اين است كه از مذهب برای تأمين اهداف سياسی استفاده نشود. زيرا اين استفاده، اختلافات مذهبی را از عاملی برای تحريك انديشه و فقه امت اسلامی به عنصر تضعيف بنيان های سياسی و اجتماعی و فقهی تبديل خواهد كرد و اختلاف از رحمت به عذاب مبدل خواهد گشت.
ما در عين حالی كه بر اهميت فتوای علامه مرجع سيد محمد حسين فضل الله ارج می نهيم، برای يكپارچگی صفوف امت اسلامي، از مراجع اهل سنت نيز می خواهيم كه گام های مشابه اين را بردارند و اختلافات فقهی را به جايگاههای درست آن و نقشی حقيقی آن در تحرك فقهی و فكری بازگردانند. لازمه اين امر اين است كه اولاً در شايستگی علمی و معرفتی كسانی كه بر منابر مساجد بالا می روند دقت بسيار صورت گيرد و ثانياً رسانه های اسلامی به صورت فعالانه ای در عرصه تقريب فعال گردند تا فرايند تقريب از حالت قراردادی و سياسی آن بيرون آيد و به صورت يك فرايند علمی و فقهی درآيد. علاوه بر اين بايد دست كسانی كه سعی دارند اختلافات مذهبی را به ابزاری برای جنگ و جدال داخلی تبديل كنند كوتاه شود. زيرا اين مسأله باعث آن خواهد گرديد كه امت اسلامي، توانمنديهای خود را در اختلافات سياسی مورد استفاده قرار دهد و از فقه نيز برای توجيه و تعميق اختلافات خود استفاده جويد. بنابراين امت اسلامی نيازمند يك انقلاب فقهی است كه جهت گيری خود را به سوی پرداختن به قضايای معاصر تغيير دهد. فقها نبايد اسير گذشته و خصوصاً جنبه های سياسی تاريك آن شوند. اين انقلاب فقهی نيازمند علمايی شجاع و با جرأت است كه توانايی رها شدن از قدرتهای سياسی را داشته باشند و از ابزارهای فتوا دادن حقيقی برخوردار باشند تا بتوانند اين انقلاب فقهی را به وجود آورند كه اولين دستاورد آن اعتبار يافتن دوباره علما برای ايفای نقش رهبری است.
منبع: خبرگزاري انتخاب