نوشته محمد مصطفایی وکیل دادگستری

روز دوشنبه بیست و هفتم تیرماه، سعید مرتضوی که یکی از قضات شناخته شده دادگستری است، یادداشتی نوشت و آن را به خبرگزاری فارس داد تا در سایت این خبرگزاری منتشر گردد، چکیده این یادداشت، اعلام برائت خود و دو همکار قضایی اش بود که پیش تر توسط نمایندگان مجلس شورای اسلامی و شکات خصوص در رابطه با جنایت کهریزک متهم اصلی شناخته شد و نیز ایشان اعلام مظلومیت کرده و از دیگران خواسته اند که دیگر در خصوص اقداماتی که در زمان حکومتش بر دادستانی کرده اند، سخنی نگویند.  پیش تر نیز همدست مرتضوی، آقای حیدری فر اعلام کرده بود که قرار منع تعقیب نسبت به این پرونده صادر شده و تمام قضات امنیت و دادستان پیشین تهران، بی گناه شناخته شده اند.

در این یادداشت تنها می خواهم به عنوان وکیلی که از نزدیک با نحوه عملکرد دادیار، بازپرس، قضات و دادستان تهران آشنا بوده است، بگویم و شهادت دهم که اگر چه، این قضات متخلف و جنایتکار، در نزد فرماندهان و همکاران یکسان با خود، مصون از گناه شناخته شده اند، اما در میان افکار و وجدان عمومی و در بین عدالت خواهان واقعی و دلسوزان به کشور ایران، همچنان جنایتکارند و محکوم به بازداشت غیر قانونی، بدرفتاری با متهمان سیاسی و امنیتی و خانواده آنها، قتل و صدور دستورهای برخلاف قانون هستند.

بیاییم یک بار به صورت کوتاه مرور کنیم که چرا جنایتکارند؟ چرا وارث تاج و تخت آنها، همچنان بر جنایتهایی که  به انجام رسانده اند، پایبند بوده و ادامه دهنده راه شان هستند؟ بیاییم مروز کنیم که حال که سعید مرتضوی از کرسی قضاوت در دادگستری غیرمستقل جمهوری اسلامی به کنار زد شده است و پست های بهتری دریافت نموده، و دیگری به جای ایشان بر دادستانی تهران حکومت می کنند، آیا عدالت برقرار گشته یا …؟

سعید مرتضوی یک شناسه بسیار ممتاز دارد و آن غلام حلقه به گوش بودنش است که بعد از رفتنش، همچنان این غلام آقای جعفری دولت آبادی هستند، هر دوی آنها مستقل نبوده و تابع دستورات بیت رهبری، وزارت اطلاعات و سپاه هستند، البته منافع شخصی آنها و درآمدهای میلیاری آنها را نباید نادیده گرفت.  مرتضوی در زمان حکومت خود بر دادستانی تهران، در پرونده های امنیتی و سیاسی، دکانی در طبقه سوم دادگاه انقلاب تهران، به نام دادسرای ویژه امنیت تشکیل داد، تاسیس این دادستانی برخلاف قانون بوده و ایشان هیچ حکمی از احدی در خصوص ادامه فعالیت این دکان نداشته اند، البته این دکان از گذشته ها بوده است، اما بعد از روی کار آمدن سعید مرتضوی رونق دیگری به خود گرفت و بعد از اینکه مرتضوی برای خفه کردن صدای برخی از نمایندگان مجلس و چند نفر از دلسوزان به کنار زده شد، آقای دولت آبادی این دکان را مستقلا در داخل زندان اوین مستقر کردند.

نحو این قسمت از دادسرای انقلاب به این نحو بوده و هست:

این پروسه از دادرسی ناعادلانه، آزادی و حیات بسیاری از انسان های بی گناه را سلب کرده است که اگر بخواهیم به دقت وارد اینگونه پرونده های از بدو تشکیل چنین دادسراها و دادگاههای شویم، صرفا در همین قسمت، می توانیم دلایل بسیاری بر جنایت علیه بشریت به دست آوریم. انسانهای بسیاری که نامی از آنها نیست و خانواده هایشان نیز از بردن نام آنها بیم دارند، شکنجه می شوند و گروه گروه افراد تحت شدیدترین تدابیر امنیتی محاکمه و جانشان گرفته می شود. صدای دادخواهی و فریاد دادرسی که از چند فعال سیاسی شناخته شده می شنویم، چند قطره از دریای ظلم  و ستم هایی است که در این بخش از قوه قضایی توسط قاضی مرتضوی و یارانش در گذشته و حال قاضی جعفری دولت آبادی و یارانش انجام می گیرد.

در گذشته دادسرای امنیت در دادگاه انقلاب مستقر بود و وکلا و خانواده متهمین – نه به راحتی – ولی می توانستند به گونه ای سمجانه، با قاضی پرونده ملاقات کنند و از وضعیت و محاکمه فرد بازداشت شده مطلع گردند، اما حال چگونه است؟

آقای دولت آبادی دادستان کنونی تهران، دست آقای مرتضوی را از پشت بسته است، او خیال همه وکلای دادگستری و خانواده متهمین را راحت نموده است. ایشان دادسرایی به نام دادسرای شهید مقدس در داخل زندان اوین تاسیس نمودند و کار را برای خود و همکارانشان برای انجام جنایت راحت کرده اند، دیگر نه وکیلی می تواند وارد این دادسرا شود که اگر وارد گردد خود نیز متهم و بازداشت می شود و یا اعضای خانواده بازداشت شده، می توانند سراغ بازداشت شده را بگیرند، آقای دولت آبادی فضا را برای خود بسیار راحت تر از حکومت سعید مرتضوی کرده است و جنایتهایی که این مرد انجام می دهند به مراتب بسیار بدتر و شدیدتر از جنایتهایی است که آقای مرتضوی انجام داده اند، اگر در زمان مرتضوی، ترس و واهمه ای در ایشان نسبت به سلامت زندانی وجود داشت در زمان جعفری دولت آبادی چنین نیست، ایشان پستی و زذیلت را به حد اعلای خود رسانده اند، به گونه ای که به راحتی پا روی قانون می گذارند و در روز روشن هر آنکس که دوست داشته باشند و دستور بگیرند، چه هنرمند، چه فعال سیاسی و اجتماعی و چه وکیل دادگستری را بازداشت و مورد شکنجه و آزار و اذیت قرار می دهند. به همین دلیل است که جمهوری اسلامی تمایلی به حضور گزارشگر ویژه در ایران را ندارد.

در نهایت یاد آوری می کنم که جنایت های کهریزک، در قبال جنایت هایی که افرادی مثل مرتضوی و جعفری دولت آبادی که نامی از آنها در مطبوعات و رسانه ها برده می شود، بسیار اندک است، به گونه ای است که اگر جنایت های آنها را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهیم خواهیم دید که آن جنایت ها در مقابل دیگر جنایات هیچ بوده اند و مسلم و بدیهی است که نباید امیدوار بود که امثال آقای مرتضوی محکوم به مجازات گردند، آنها تحت فرمان رهبری و نیروهای متعلق به رهبری مرتکب جنایت شده اند و تنها زمانی می توانیم امیدوار باشیم که این افراد به سزای اعمالش می رسند، که سر دسته آنها مورد محاکمه و تعقیب کیفری قرار گیرد و این امر محقق نخواهد شد تا زمانی که مردم خود، آگاه به جنایت هایی باشند که بر فرزندانشان روا می گردد.