بسم الله الرّحمن الرّحیم
امروز دوازدهم ماه است. ما اگر هر یک از روزها را به یک امامی، به یک بزرگی بدهیم؛ امروز دیگر سهم‌مان تمام می‌شود. و خب ما الان توسل می‌کنیم به همین مسأله. برای اینکه روزهای خدا هیچکدامش منحوس نیست یعنی نحس نیست که ما از آنها پناه ببریم به خدا. روزهای خدا همه‌اش مبارک است و میمون است. خداوند ما را آفریده، هر روزی که در آن شاد هستید و هر روزی که به یاد خدا هستید، آن روز، فکر کنید آن روزِ خداست، همه‌ی روزها باید همان جور باشد. مهم نیست سیزده‌بدر را هر جا هر چه می‌گویند بگویند، ولی ما خب این فکر را می‌کنیم که سیزده روز از سالِ گذشته گذشت یعنی این سیزده روز جزء سال گذشته حساب می‌شد نه جزء سال آینده. از طرفی ما توصیه داریم که همیشه روی حال گذشته‌مان حساب کنیم، به طوری که یکی از عرفا اصلاً به این اسم شناخته شده؛ «حارث محاسبی»، که هر شب می‌آمد حسابِ کار خودش را می‌کرد. ما این سیزده روز را مجال داشتیم، مجال کردیم که از آنچه خطاها در سال گذشته داشتیم در آخرِ آن سال معذرت بخواهیم؛ چه خطاهای اجتماعی و چه خطاهای مذهبی، و ان‌شاءالله توی دل خودمان قول بدهیم که در این سال آینده و در آن سال‌های آینده، این نحوست را، که نحوست مربوط به روز نیست، نحوست مربوط به کارهای ماست، نحوست را انداختیم دور، یعنی که کارهایمان در این سال جدید و سال‌های جدید همه‌اش خوب خواهد بود و ان‌شاءالله خداوند گذشته‌مان را به ما ببخشد و آینده‌مان را هم جوری ترتیب کند که ان‌شاءالله گناهی به گردن ما نیفتد. گناه هم اینقدر دقیق و حساس است که تا دقت کنید به گردن افتاده و گردن‌های ما را سنگین می‌کند. به همین جهت راجع به رفتگانمان هم یادی می‌کنیم. به این معنی که می‌گوییم: خدایا اگر نسبت به پدر، نسبت به مادر، نسبت به همسر، نسبت به فرزندان یا… گناهی داشتیم ما را ببخشد. خداوند را شفیع قرار می‌دهیم که خداوند ما را ببخشد و بالنتیجه به این صاحبان حقی که به گردن ما داشتند به آنها هم بگوید که ما را ببخشند ان‌شاءالله. بنابراین ما امروز را سراسر تأسف داریم ولی آماده می‌شویم برای فردای نیک‌بختی. ان‌شاءالله.