بسم الله الرحمن الرحیم
صحبت‌هایی که، مطالبی که الان گفته شد حتماً ان‌شاءالله شنیده‌اید. من هم حتماً می‌گویم ان‌شاءالله. ما ایرانی هستیم و به ایرانیتمان افتخار هم می‌کنیم. به این معنی که ما پدر و مادرمان را می‌شناسیم، دیده‌ایم، چه بسا پدر و مادر آنها را هم دیده‌ایم و شنیده‌ایم. ولی به هر جهت همین جور که برویم بالا، همه موردِ آشناییِ ما هستند و می‌دانیم که در ایران زاده شدیم و می‌دانیم که از اول اگر همینجور برویم بالا بعد از نمی‌دانم صد نسل یا دویست نسل، حضرت زردشت را می‌شناسیم. همینجور که بیاییم پایین، حضرت موسی را هم می‌شناسیم. پدرانمان، حضرت عیسی را هم می‌شناسیم، هلاکوخان مغول را هم می‌شناسیم، اینها را همه می‌شناسیم. ما پس چه هستیم؟ ایرانی هستیم که در طی تاریخ، تحولات بسیاری دیده‌ایم، تا می‌رسیم به اسلام، بزرگان اسلام را هم می‌شناسیم و معتقدیم که خداوند مرحمت فرمود و به ما گفت: “كُنْتُمْ خَیْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاس”. خودمان ان‌شاءالله لایقِ این قرار بدهیم که بهترین امتی باشیم که خداوند آفریده و مأمورِ این ملت کرده، ان‌شاءالله، ما به اسلام هم افتخار می‌کنیم. یعنی در طی تاریخ که ما ایرانی بودیم، هستیم و خواهیم بود، به یک مرحله‌ای رسیدیم که خداوند برای بشر یک قبای تازه و نویی فرستاد به نام اسلام. ما فهمیدیم که این قبا برای همه است. برای ایرانیِ تنها نیست. برای تمام جهان است، حتی برای مغول هم هست. چون فهمیدیم، دقت کردیم، که ان‌شاءالله خودمان را لایق قرار بدهیم. از لحاظ ظاهر هم خداوند یک مدتی موهبتی فرمود؛ ایران و اجداد ما سرآمدِ همه‌ی دولت‌ها بودند و به قول امروز اَبَرقدرت بودند. ما ابرقدرتی که زور بگوید نیستیم. ابرقدرتی که همه را بکُشد برای اینکه خودش حکومت کند نیستیم. ما ابرقدرتی هستیم که پیرو بزرگی هستیم که فقط سلاح او “لا اله الا الله” است. اسلحه‌ی ما هم همین است و به جهانیان و به خودمان ثابت خواهیم کرد که ما لیاقت فرمایش خداوند را داریم. ان‌شاءالله خداوند این عید سعید را بر ما مبارک گرداند و این لیاقت را به‌عنوان عیدی به ما بدهد. امیدواریم.