اهورا جهانيان  پیش از این نوشتيم كه مولانا در مقاله اول فيه‌مافيه سخن را سايه حقيقت برمی‌شمارد و می‌گويد

از: فیه ما فیه – مولانا سری هست که بکلاه زریّن آراسته شود و سری هست که بکلاه زرّین و

مولانا – فیه ما فیه از فقیر آن به که سؤال نکنند زیرا که آنچنانست که او را تحریض می‌کنی

از: فیه ما فیه – مولانا فرمود که هرک محبوبست خوبست و لاینعکس. لازم نیست که هرک خوب باشد

روزی مولانا از مسجد به سوی شهر عزیمت می‌فرمود ناگاه راهبی پیر مقابل افتاده، سر نهادن گرفت. مولانا فرمود

روزی مولانا از مسجد به سوی شهر عزیمت می‌فرمود ناگاه راهبی پیر مقابل افتاده، سر نهادن گرفت. مولانا فرمود

– – بنده روز قیامت چون نامه‌ی پرگناه بیند، راه دوزخ گیرد. او را گویند: روی دیگر برخوان. برخواند،

– – حق را دو صفت است: قهر و لطف. انبیا مظهرند هر دو را. مؤمنان مظهر لطف حق‌اند

اگر خواهی که دایماً در بهشت باشی. با همه کسان دوست شو و کین کسی را در دل مدار زیرا که چون شخصی را از روی دوستی یاد کنی، دایماً شادمان باشی، و آن شادی عین بهشت است…

اگر دمی به قلب خود گوش فرا دهی سرمد همه‌ی بزرگان خواهی شد. (فیه ما فیه)  ****** آدمی همیشه