درويش «محمد ثلاث» زمان كوتاهى از سفرت می‌گذرد، هنوز بيش از يک هفته نيست اما دوستانت همچنان بيتابانه مى‌پرسند:

آن سالکینی که روش اولیای سابق را در زمان ولی لاحق اساس سلوک می‌گذارند و در دل مسلک ولیّ حاضر را بدعت می‌نامند و در میان سالکین مبلّغ مسلک سابق می‌شوند و بدین وسیله در عمل موجب کدورت خاطر “ولی” و سردی قلوب مؤمنین و مانع از تربیت سلاک به روش “ولی حاضر” می‌شوند، آنان مسلک‌پرست و مرده‌پرستند.

در مقدمه این نکته را متذکر می‌شویم  که ما مسئول کلامی هستیم که می‌گوییم نه آن چیزی که دیگران

در بستری از تعقل، آگاهی و تفکر، این دو میزان و صفت “شدت” و “رحمت” توأمان و با یکدیگر اگر در جان سالک همراه شد، وساوس شیطان در ذهن او کارگر نمی‌افتد و دغدغه‌های ایمانی در او کمرنگ نمی‌شود و به میل نفس درک شرایط نمی‌کند و در فضای شبهه عقل ایمانی را به کار می‌گیرد و توکل به خدا می‌کند و در برهوت شک و تردید سرگردان نمی‌شود تا حلقه‌های دود بلا را ابر پر باران تصور کند و در تشخیص راه خیر از شر دچار اشتباه نمی‌شود و مروارید مقصود را از صدف کلام  حق بیرون می‌آورد و…

فرامین و فرمایشات اولیاء الهی، همچون آیات قرآن، ظاهر و باطن، محکم و متشابه، ناسخ و منسوخ، مطلق و

در کتاب نهج‌البلاغه در خطبه ۳۸ از قول امام علی (ع) آمده است: «و من کلام له عليه السلام

خطری که همیشه سالک طریقت را در سلوک فردی و جمعی تهدید می‌کند شبهه است، زيرا شبهه موجب می‌شود که عقل سالک نتواند شناسای راه صواب از ناصواب شود. شبهه جادو و حربه‌ی شیطان درمبارزه با طالبان حقیقت است. شبهه شباهت و بهره‌ای از حقيقت دارد و این بهره و تشابه موجب می‌شود که راه خود را در دل مؤمن باز كند. شبهه زهری بى طعم و بی رنگ است، چندان كه گويى آب گواراست و چون تشنه ای آن را به جای آب نوشید، علامه باشد یا عوام، ندانسته و ناخواسته ایمان خویش را بر باد می دهد و همچون خوارج نهروان برای “حفظ دین” تیغ بر مولای خویش می کشد و یا چون قوم بنی اسرائیل گوساله پرست می شود و یا چون یهودا عیسی را به سکه ای می فروشد، یا چون فرزندان یعقوب، برادر خود را به چاه می اندازد و یا آنگاه که دید قرآن بر نیزه ها رفته است راه مماشات در پیش می گیرد و حکمیت را مصلحت ولی خدا می داند! و یا ..

قسمت اول طرفه حکایتی‌ست که زمانی اسکندر منابع مکتوب و آثارمعماری ایران را به آتش کشید و تاریخ ما

دانایی می‌گفت: همنشین تو از تو بِهْ باید                 تا تو را

 مرا گفتند: «خدا زمین را بی حجت نمی گذارد، غم نمى شايد خورد. سر زلف او اگر نباشد، سر زلف دگری هست». گفتم: «مگر او – مد ظله – لباس تن شماست که چون کهنه شد به در آرید و جامه ای دیگر قبا کنید؟ والله که این جوانمردی نیست. وای بر شما …