همسر امیر اسلامی، یکی از دراویش زندانی که از روز ۹ شهریور ماه در اعتراض به وضعیت دراویش دست به اعتصاب غذای نامحدود زده است با اظهار نگرانی از وضعیت جسمی همسرش به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: «یکماه است که همسرم و بقیۀ دراویش زندانی در اعتصاب غذا به سر می‌برند و ما به شدت نگران حال آن‌ها هستیم. اگر اتفاقی برای همسرم و سایر دراویش در زندان بیفتد مسولان باید پاسخگو باشند.»
مریم شیرینی در پاسخ به این سوال که آیا دادستانی به تحصن‌ها و درخواست‌های آن‌ها تاکنون پاسخ داده است به کمپین گفت: «جامعه دراویش سه بار در اعتراض به وضعیت دراویش زندانی تحصن کرد. سرهنگ ساجدی نیا در اولین روز تحصن به میان جمعیت آمد و قول پیگیری درخواست‌های ما را داد، اما از آن زمان تاکنون که چیزی حدود ده روز می‌گذرد اتفاقی نیفتاده است.»
نه درویش گنابادی در زندان اوین و یک درویش گنابادی در زندان نظام شیراز از روز ۹ شهریور ماه در اعتراض به وضعیت نامناسب نگهداری در زندان و همچنین فشارهای اعمال شده بر جامعۀ دراویش دست به اعتصاب غذا زده‌اند. اسامی این نه زندانی عبارت است از حمید رضا مرادی، مصطفی دانشجو، فرشید یداللهی، افشین کرم‌پور، امیر اسلامی، امید بهروزی، رضا انتصاری، مصطفی عبدی و کسری نوری.
این نه درویش زندانی روز ۱۷ شهریور ماه با انتشار وصیت نامه‌ای اعلام کردند که این بار آن‌ها تا مرگ دست از اعتصاب بر نمی‌دارند. این دراویش در بخشی از وصیت نامۀ خود که وب سایت مجذوبان نور آن را منتشر کرد، نوشته‌اند: «خواستۀ ما از اعتصاب غذا نه اعزام به بیمارستان، نه با هم بودن در یک بند، نه بازگشت به بند ۳۵۰، نه برداشتن اجبار استفاده از لباس زندان، نه بازگرداندن دروایش از انفرادی به بند عمومی، نه دادرسی عادلانه، نه هیچ یک از حقوق حداقلی است که در قانون برای یک زندانی در نظر گرفته شده و نه حتی آزادی از زندان است.»
آن‌ها در ادامه نوشتند: «خواستۀ ما برداشتن حصر بزرگان و مشایخمان است. خواستۀ ما برداشتن بایکوت خبری دراویش گنابادی است. خواستۀ ما جلوگیری از آتش زدن منازل و حسینیه هاست. خواستۀ ما جامعه‌ای است که به اسم دین در آن، جان ببخشند نه که جان بگیرند.» دراویش زندانی نوشته‌اند که به اعتصاب غذای خود «تا پاسخگویی صریح مسولان عالی رتبه کشور نسبت به سال‌ها نقض حقوق دروایش به اعتصاب غذای خود ادامه می‌دهند.»
پس از اعتصاب این نه درویش گنابادی، حدود ۲۰۰۰ نفر از دراویش از شهرهای مختلف ایران با امضای «کمپین کوچ به زندان اوین» خواستار رسیدگی به حقوق دراویش و یا زندانی شدن همه دراویش شدند. پس از امضای این کمپین عده کثیری از دراویش صبح روز شنبه ۲۹ و ۳۰ شهریور ماه در مقابل دفتر دادستانی تجمع کردند که به ضرب و شتم و زندانی شدن آن‌ها توسط ماموران نیروی انتظامی منجر شد. همۀ بازداشت شدگان صبح روز ۳۱ شهریور آزاد شدند.
خدیجه برزگر، همسر مصطفی دانشجو یکی از دروایش زندانی از تهدید مسولان به برخوردهای شدید‌تر در صورت ادامه تحصن‌ها به کمپین گفت: «مسولان در پایان دومین روز اعتصاب که به ضرب و شتم شدیدی کشیده شد گفتند اگر تجمع روز بعد هم ادامه پیدا کند آن‌ها این بار برخورد خیلی جدی تری خواهند داشت و ما که نگران بودیم فردا برخورد با اسلحه باشد از دراویش خواستیم تا تحصن را ادامه ندهند و به مسولان هم ۴۸ ساعت فرصت رسیدگی به خواسته‌هایمان را دادیم اما هیچ پاسخی از سوی مسولان نشنیدیم.»
مریم شیرینی، همسر امیر اسلامی به کمپین گفت: «جمعی از خانواده‌های دراویش زندانی برای سومین بار یکشنبه ششم مهرماه به جلوی وزارت دادگستری رفتیم و خواستار پیگیری وضعیت زندانیان شدیم، اما آن‌ها فقط قول‌های بی‌عمل به ما دادند. حتی با درخواست ما برای ملاقات حضوری با همسرانمان در زندان موافقت نکردند، گفتند چون آن‌ها دست به اعتصاب زده‌اند و ما هم تحصن کردیم به ما ملاقات حضوری داده نمی‌شود.»
مریم شیرینی، همسر امیر اسلامی خطاب به مسولان گفت: «ما فقط از مسولان درخواست می‌کنیم که طبق قوانین کشور عمل کنند و به دستورهایی که از بالا صادر می‌شود و منطبق با قانون نیست عمل نکنند. متاسفانه در این سه سال که از حبس همسر من و بقیه دراویش می‌گذرد چیزی جز بی‌عدالتی و غیرقانونی ندیدیم. آن‌ها خوب می‌دانند که حق وکلای دراویش زندان نیست و اتهامات آن‌ها غیرقانونی است.»