صدیقه وسمقی

حداقل خواسته یک ملت از رئیس جمهور منتخب خود این است که به گونه‌ای سخن بگوید که نشان دهد از واقعیات و کاستی‌های جامعه خود آگاه است

حسن روحانی در سازمان ملل در حالی از آرامش و بهبود اوضاع کشور سخن می‌گوید و در شرایطی به نفی خشونت می‌پردازد که همزمان دراویش گنابادی با هجوم خشونت بار ماموران حکومتی به شدت مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرند و هم زمان محسن امیر اصلانی به دلایل عقیدتی اعدام می‌شود. رئیس جمهور در حالی بر اجرای قانون تاکید می‌ورزد که به عنوان مجری قانون اساسی و یک حقوقدان تا کنون نسبت به نقض گسترده قانون در کشور وپایمال شدن آزادی‌های مشروع شهروندان و بازداشت‌ها و دادگاه‌های فرمایشی نه تنها یک واکنش صریح و اعتراض آشکار نداشته، بلکه چندی پیش حتی به تجلیل و تمجید از دستگاه قضا پرداخت. باید افزود متاسفانه بسیاری از بازداشت‌ها و رفتارهای ناقض حقوق شهروندان توسط دستگاه امنیتی تحت اختیار ایشان، یعنی وزارت اطلاعات صورت می‌گیرد. رئیس جمهور حقوق‌دان و روحانی به گونه‌ای از حقوق بشر تعبیر می‌کند که این پرسش را بر می‌انگیزد که آیا به زعم ایشان محدود کردن آزادی‌ها، بازداشت‌های بی‌رویه، ضرب و شتم شهروندان و صدور احکام غیر موجه و بازداشت خانگی موسوی و کروبی و رهنورد به دلیل اعتراض به نتیجه انتخابات ۸۸ با فرهنگ و ارزش‌های اخلاقی و دینی وقوانین ایران توجیه پذیر است؟ حداقل خواسته یک ملت از رئیس جمهور منتخب خود این است که به گونه‌ای سخن بگوید که نشان دهد از واقعیات و کاستی‌های جامعه خود آگاه است؛ چرا که اولین شرط رفع کاستی‌ها آگاهی از آن و اقرار بدان است.

سیاست افراطی‌ها که قدرت اصلی را در دست دارند همواره مهار قوای سه گانه بوده است. آنان که مجلس و قوه قضائیه را در اختیار دارند می‌کوشند با استفاده از ابزارهائی مانند مجلس، قوه قضائیه، سپاه و بسیج، تریبون‌های نماز جمعه، صدا و سیما و رسانه‌های وابسته، شبکه مداحان ونیز نیروهای غیررسمی در اختیار، دولت را در مشت خویش نگاه دارند به گونه‌ای که هر‌گاه از مسیر آنان اندکی زاویه گرفت، با چوب آن را به مسیرخودشان برگردانند. مواضع روحانی از آن حکایت دارد که این سیاست افراطی‌ها کارساز بوده و دولت علیرغم دراختیار داشتن قدرت اجرائی هنوز نتوانسته در برابر آن‌ها حرفی مستقل برای گفتن داشته باشد. رئیس جمهور اگر بخواهد کشور را به مسیر اعتدال هدایت کند باید خود را از مشت افراطی‌ها بیرون بکشد تا بتواند به جای آنکه آنان دولت را به مسیر خود ببرند، دولت با استفاده از شجاعت، صراحت در دفاع از حقوق شهروندان و انتقاد روشن از نقض قوانین، افراطی‌ها را به راه اعتدال براند. آیا دولت واقعا از چنین اراده و توانی برخوردار است؟

نظرات وارده در یادداشت ها لزوما دیدگاه مجذوبان نور نیست.