سروده زیر دلنوشته یکی از دراویش گنابادی، اقای حسین جلالی است که به مناسبت فشارهای اخیر بر جامعه درویشی، به مجذوبان نور ارسال گردیده، لازم به ذکر است طی چند روز اخیر سروده‌ها و مطالب بسیاری در حمایت و همدلی با دراویش گنابادی ارسال شده که به تدریج منتشر خواهند شد.
وه چـــه خوش فرمــود مولانا در آن / داستـــــان طـــوطی و هنـدوستان
این روا باشــــد که مـادر بند سخت / گه شمــا بر سبزه گاهی بر درخت
یـــاد اریـد از غــــم نـــه مــــرغ، زار / یک صبـــوحی در کنـــار مــــــرغزار
نقد حـــال خـــود حـــکایت می‌کنم / از زبـان خـــود شـــکایت می‌کنـــم
مشنــو از نــی اتش اندر نی گرفت / در عجب ماندم از این ظلم شگفت
هفــت بند نــی غل و زنجیــر شــد / بی ریایــــــی بـا ریا درگیــــــر شـد
خانـه‌هامان یـک به یک ویران شدند / نه نفــــر از عاشــقان زنـدان شدند
مصطـفی، کسری و افشین و امید / عبـــدی و رضا، امیــــر و ان حمیــد
مصطـفی دو تــن ولی در شعر من / هـــــر دو یــــک روح اندر دو بــــدن
کـــوچ درویشــان به زنـــدان اویـــن / دیده بـــودی تو در این ایـران زمین؟
مـا ز زنـدان پـس به زنـدان می‌رویم / به کـــنار یـــار و یـــاران مــــی‌رویم
یعنی ان زنـدان از اینـجا بهتـر است / پیش یـاران حبس، ما را بر‌تر است
جام بر کف می‌رویم تا پیش دوست / هر کجا باشم همانجا کوی اوست
تو ز جــان برگشــتی و مــن از قلـم / هـــر دو در زیر لـــوای ایـــن علـــم
تو به جــان رفتــی و من با جـوهرم / مــی‌روم تا پـــای تخـــت دلــــــبرم