روز دوشنبه (دوم بهمن) تعدادی از نمایندگان مجلس از زندان اوین بازدید کرده و با تعدادی از زندانیان بندهای ۲۰۹ و ۳۵۰ دیدار کردند.

این افراد با تعدادی از زندانیان از جمله آقایان محسن میردامادی، مصطفی بادکوبه‌ای، علیرضا رجایی، عبدالله مومنی، علیرضا بهشتی و دیگران صحبت کرده‌اند اما در گزارشی که به مجلس ارائه داده اند به دیدگاه‌ها و نظرات این زندانیان اشاره نشده است.
صفر نعیمی یک عضوکمیته امنیت کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس با اشاره به بازدید این کمیته از زندان اوین گفته است: “پس از این بازدید نام زندان اوین را هتل اوین خواهد گذاشت.” نماینده‌ مردم آستارا همچنین در ادامه مدعی شده است که از نظر من غذای زندان اوین از غذایی که ما در خانه می‌خوریم بهتر بود.
شهرزاد کریمان مادر شیوا نظر آهاری در واکنش به اظهارات نمایندگان بازدید کننده از زندان به “جرس” می گوید: “مسلما از طرف کسانی که در زندان زندگی نمی کنند، زندان مشکلی ندارد و جای خوبی است. ما از آقایان می خواهیم چند روز به هتل اوین برای تمدد اعصاب تشریف ببرند تا کمی از حرص و جوش هایی که برای کار مردم در مجلس می خوردند کم شود و استراحت کنند، همانطور که بچه های ما الان دارند استراحت می کنند.”
وی می افزاید: “ما از نمایندگان مجلس انتظار داریم که نماینده واقعی مردم باشند نه اینکه یک کار نمایشی بکنند و گزارشی بدهند. اگر واقعا نماینده باشند می توانند به بخشی از این مشکلات رسیدگی کنند. یکی از مشکلات این است که عزیزان ما را به عنوان زندانی سیاسی تلقی نمی کنند و می گویند اینها زندانیان امنیتی هستند. لطفا نمایندگان مفهوم زندانی امنیتی و تفاوت آن را با زندانی سیاسی بگویید. بهتر است نمایندگان جرم سیاسی را تعریف کنند و همین بزرگترین خدمت و حل همه مشکلات است. تا آنجاییکه من می فهمم وقتی می گویند زندانی امنیتی، یعنی کسی که علیه امنیت ملی کاری کرده باشد در حالیکه دختر من یکی از اعضای شورای دفاع از حق تحصیل بوده است و برای همین الان در زندان بسر می برد. دانشجویانی بودند که از مقطع کارشناسی ارشد محروم شدند و این مسئله را بیان کردند. به شیوا گفتند که فایلش در وزارت علوم بسته شده است و باید اول برود مشکلش را با وزارت اطلاعات حل کند. سوال من این است که دختر من برای اینکه دلش برای بچه های کار سوخته و مقاله نوشته چرا باید از حق تحصیل محروم شود و حکم زندان بگیرد؟ شیوا سه ماه در انفرادی نگهداری شده است چرا آقایان نماینده نمی روند کمی در آنجا خوش بگذرانند؟”
عبدالعلی مددزاده پدر شبنم و فرزاد دو زندانی دربند با خنده دار خواندن بیانات اعضای کمیته امنیت ملی مجلس عنوان می کند: “این اظهارات واقعا خنده آور است فقط یکروز غذای زندان را بخورند تا به حرفهای خودشان بخندند. نمایندگانی که می گویند زندان مشکلی ندارد لطفا ده روز بچه های خودشان را نه به انفرادی هایی که بچه های ما در آن گذرانند، بلکه همین بند عمومی بفرستند تا با امکانات و شرایط زندان سر کنند بعد این اظهار نظرها را کنند. هر روز و هر هفته اینها را در این هوای سرد بیرون نگه می دارند تا اتاق هایشان را بازرسی کنند بعد خود زندانیان را با اهانت و به شیوه ای تحقیر آمیز بازرسی بدنی می کنند. آیا نمایندگان از این شرایط خبر دارند؟ اگر حکم زندان دادید و به قول خودتان اینها باید در زندان باشند این رفتارها دیگر برای چیست؟ شرم و حیا هم خوب است.”
او با ابراز ناراحتی از مشکلاتی که چهار سال است او و فرزندان دربندش متحمل شده اند ادامه می دهد: “از کدام مشکلات برای آقایان بگویم؟ تاسف می خورم که نمایندگان به جای اینکه کاری کنند تا این جوانان از زندان آزاد شوند و از نیروی جوان آنها برای آبادانی کشور استفاده شود، نسبت به شرایط اسف بارعزیزانی که عمرشان در پشت میله ها از بین می رود بی تفاوت هستند. شبنم الان چهار سال در زندان است. از بیست و دوسالگی و تمام جوانی اش را در زندان گذرانده است. در این چهار سال روز بروز نحیف تر شده و مشکلات جسمانی پیدا کرده است. وقتی هم که می خواهند برای مثلا مشکلات دندانش به بیرون از زندان بیاورند هزار فریب کاری انجام می دهند تا ما نفهمیم و به دندانپزشکی نرویم. یک مرخصی استعلاجی هم نمی دهند در حالیکه دختر من طبق قانون باید از حق آزادی مشروط استفاده کند.”
فاطمه الوندی مادر مهدی محمودیان هم خاطرنشان می کند: “عزیزانمان در زندان هواخوری که ندارند، بهداشت و امکانات که زیر صفر است، مواد غذایی فوق العاده کم کیفیت است، اینها همه یک طرف، رفتار و برخوردی که با بچه ها دارند طرف دیگر. تا می توانند به بچه ها زور می گویند و اهانت می کنند… حالا نمایندگان محترم بگویند کدام یک از این شرایط رضایت بخش است؟ امیدوارم آن روز دیر نباشد که جای این آقایان با بچه های ما عوض شود تا کمی هم آنها از این نعمت بهره ببرند. ببینید ما که می دانیم رحم و مروت دیگر نیست، اما تنها چیزی که از نمایندگان مجلس انتظار داریم این است که صدای ما را بشنوند و درد ما را حس کنند. اگر کاری هم نمی توانند انجام دهند حداقل درد ما را حس کنند و کمی با ما همدردی کنند.”
همچنین مهدی دواتگری، یکی دیگر از اعضای کمیته امنیت کمیسیون امنیت ملی پس از این بازدید گفته است که طبیعی است که ممکن است در زندان ادعاهایی طرح شود و ما نمی‌توانیم بگوییم که هر ادعایی درست است بلکه این حرف‌ها مستلزم بررسی است.
فرزانه میرزاوند، همسر سیامک قادری روزنامه نگار محبوس در بند ۳۵۰ زندان اوین در واکنش به موضعگیری اعضای بازدید کننده از زندان متذکر می شود: “خیلی ناراحت هستم که در داخل بند نیستم تا از نزدیک ببینم این هتل اوین چند ستاره دارد اما مسئله ای که وجود دارد این است که مهم نیست بچه های ما در زندان چه شرایطی دارند بلکه مهم این است که آیا قانون در مورد آنها اعمال می شود یا نه؟ باز تکرار می کنم ما داخل زندان نیستیم اما از مرگ ستار بهشتی و تغییر رئیس زندان ما می بینیم که عزیزان ما چه فشاری را در آنجا تحمل می کنند و چه برنامه هایی دارد آنجا اجرا می شود.”
میرزاوند تصریح می کند: “ما از نمایندگان مجلس می خواهیم بررسی کنند که آیا زندانیان ما از حقوق ابتدایی خود می توانند استفاده کنند؟ آیا آنها و خانواده هایشان بعد از کلی نامه نگاری به دادستانی و پیگیری موفق به ملاقات حضوری می شوند؟ آیا زندانیان بیمار ما حق استفاده از مرخصی استعلاجی را دارند؟ بارها اتفاق افتاده که رفتارها با خانواده ها خیلی خشن بوده است برای نمونه در مواقعی خانواده ای از شهرستان آمده یا از سر کار آمده اما اجازه ملاقات به وی داده نشده است. واقعا نمی دانم نمایندگان چه دیده اند آیا فرش کف اتاق یا تلویزیون را دیدند که می گویند زندان هتل است؟ در بین زندانیان کسانی هستند که سالها و ماههاست در زندان بسر می برند و یکبار نتوانستند آسمان را ببینند. در این سی و یکماه که همسرم در زندان است از حق تلفن محروم بوده و در این مدت ما تنها سه بار ملاقات حضوری داشتیم که آخرین بار آن یکسال و نیم پیش بوده است. در این مدت اجازه مرخصی هم به او داده نشده است. اینها نمونه هایی از عدم دسترسی زندانیان به حقوق ابتدایی خودشان است. در این وضعیت آیا باز می توان ادعا کرد شرایط زندان و وضعیت زندانیان خوب است؟”
گفتنی است، در سال ۸۸ نیز تعدادی از اعضای کمیسیون امنیت ملی مجلس از زندان اوین و وضعیت تعدادی از زندانیان سیاسی بازدید کردند، اما پس از مدتی گزارش ناقصی ارائه دادند که در آن به هیچیک از مسائل و مشکلات زندان و زندانیان سیاسی اشاره نشده بود.
ادامه دارد…

– جرس / مژگان مدرس علوم