بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

ما تا وقتی که پیرو حق هستیم و زیر پرچم علی -علیه السلام- کار می کنیم از همه طرف دشمنان ما هستند. ارباب ما علی(ع)، اینقدر بزرگ است که به بزرگی او، کسی نمی رسد. ضمناً چون مرکز عرفان و قلبِ تصوف را، در ایران می دانند و ما را نگهبان قلب می دانند هر کجا، هر کاری بشود اثرش در ایران ظاهر می شود. فرض کنید مثلاً در مالزی فقرا زیاد بشوند و آنجا حسینیه درست کنیم، بوی حسینیه را همه می شنوند یکی می دود و می رود داخل حسینیه بنشیند که بگوید زیر پرچم حسین هستیم، یکی هم با کلنگ و بیل می رود که حسینیه را خراب کند هر دو مورد هستند.
البته خُب خودِ فقرا علاقه مند و شایق به این هستند که نام عرفان و تصوف در جهان هر چه بلند تر بشود ما باید کار خودمان را بکنیم و از خدا بخواهیم که خدایا اراده ی خودت را بالاتر ببر و اجازه بده که اینطوری بشود، دیگر هر چه شد. چند سال پیش در اروپا می خواستند بنیاد گنابادی تأسیس کنند و حسینیه بسازند، از همان وقت شاید چون این اتفاق نیفتاد، همه احساس نکردند ولی بوی دودِ این آتشی که دشمنان می خواستند روشن کنند من متوجه شدم و بنابراین گفتم فعلاً لازم نیست در هیچ جا حسینیه، ساخته بشود. چرا ما بسازیم که یکی دیگر خراب کند؟! حالا خرابی یا با بیل و کلنگ است یا خرابی با این است که بگویند شما از آمریکا، انگلستان، مالزی ،هندوستان، بلژیک و … کمک می گیرید، با همه ی اینها رابطه دارید. من زبان فرانسه را به زور بلدم یعنی یادم رفته یک وقتی خوب بلد بودم، دیپلم زبان داشتم، البته عربی را هم می دانم که ما اگر بخواهیم با مقدساتمان سر و کار داشته باشیم باید عربی بدانیم. حقوق دان حتماً باید عربی خوب بداند، ولی غیر از این زبانی نمی دانم. امروز در همه دنیا زبان انگلیسی برای همه هست، من سعی کردم یاد بگیرم یاد نگرفتم. البته خیلی خوب است و خیلی هم شایق و علاقه مندیم که در همه جای دنیا، ما حسینیه داشته باشیم ولی نه وقتی که ما حسینیه بسازیم و بیایند خراب کنند. این دو گناه دارد یکی گناهِ اینکه چرا شما که می دانستید خراب می کنند و به شما تهمت می زنند چرا ساختید؟! این یک گناه و یک گناه دیگر اینکه گناهی برای دشمنان ایجاد کردیم، در آن گناه هم شریک هستیم. یعنی هم از بنیان کننده حسینیه و هم از خراب کننده حسینیه، هر دو گناهش برای ما هست.
البته اخیراً هم فقرای خارج از کشور باز علاقه مند به ساختن حسینیه شدند، بعضی ها نامه به من نوشتند که تشکر از اینکه اجازه دادید حسینیه درست کنیم. و حال آنکه آنها در آن قسمت وارد هستند ولی به هیچ وجه آن کسانی که در آمریکا و اروپا هستند این مشکلاتِ ما را نمی دانند، حالا از خیلی موارد بگذریم. به هر جهت فعلاً ساختن حسینیه را در همه جا متوقف می کنیم. و بعلاوه برانگیختن حسادت دشمنان خیلی مضر است البته در جنگ ها رَجَز که می خوانند، آن برای برانگیختن حسادت طرف است، ولی آن مورد در جنگی است که هر دو طرف با هم دشمن هستند ولی در این جنگی که ما داریم، ما داد می زنیم می گوییم آقا ما کاری به دیگران نداریم، ما در داخل اسلام دشمن داریم، برای این شخص ما نمی توانیم رَجَز بخوانیم. از چه رجز بخوانیم؟! ما فقط می توانیم موجبات رفع جهل را فراهم کنیم.
حتی آدم می بیند که دو سر قضیه، یک عده ای از روی جهل و با اتکاء به جهل این کار را می کنند(دشمنی می کنند) و یک عده ای (علم اگر ندارند باید بروند علم یاد بگیرند) از روی علم مخالفت می کنند. مثلاً می گویند از اینها زن نگیرید، تا می توانید معاشرت نکنید، جواب استفتاء از یک نفر را دیدم که نوشته به مجالس اینها نروید ولو مجالس روضه و به نام حسین(ع) باشد.
حالا انشاءالله دعا می کنیم که خداوند مشکلات را حل کند حداقل دیگر ما، برای اینکه بخواهیم چهار نفر، هم فکر خودمان را که در آن طرف دنیا هستند زیارت کنیم و با هم گپ بزنیم دیگر این همه مشکلات نباشد، انشاءالله. این است که فقرایی که در این قضیه خیلی اظهار شادی کردند خیلی متشکرم ولی با این تشکر خواهش می کنم فعلاً علاقه مندیتان را نگه دارید،بعد ظاهر کنید، انشاءالله.
من نمی دانم به اصطلاح ما چه پدر کشتگی با دشمنانمان داریم، برای اینکه غالباً دشمنانی که ما داریم مسلمان هستند، خودمان می گوییم پدر همه ما علی -علیه السلام- است ، البته اگر علی(ع) قبول کند. دیدید که از هر طرف، هر گونه تهمتی هم بتوانند به ما می بندند. خیلی حرف هست که حالا ضرورتی ندارد بعداً انشاءالله در موردش صحبت می کنیم. یعنی انشاءالله بعداً موجبی فراهم نشود و این موجبات هم رفع بشود.