شاعر می گوید :

می خواهد از آن گوینده که به نظرم مال دیوان شمس است، آن حرفی که می خواهد بزند میگوید من از این دنیای شما نیست که دارم این حرف را میزنم، من آن روز از این طایفه ای که همه را میبیند بودم، مکان و زمان برایشان اهمیت نیست.
شما فرض کنید فیلمی می بینید ،فیلمی که دیدید، اولش را که می بینید به بچه می گویید: نگاه کن این چه آدم گرفتاری است ولی همین مثلاً پادشاه میشود، همان کاری که یکی از این دُردکشان به پهلَوی گفته بود که خواندید، فرموده بود تو سلطان مقتدر این مملکت خواهی شد. کتابش را خواندید و یا از آن طرفش هم هست، این منظورش از این شعر همین است . البته آن طایفه ای هست که آن، زمینه ای است دنیایی است که حرف در آن نیست ، نمیشود حرف زد ولی مع ذالک این یک دو سه کلمه، همین قدر حرف زده است. این همین قدر گفته است این دنیا ،دنیایی که من الان هستم چنین دنیایی است. شاید آن اول کسی که این تمثیل ها را بکار برده از شعرای معمولی، نه از بزرگان، کسی بوده که می خواسته به همجنس هایش که با هم آن لذت ظاهری را حس کردند، لذت مِی را حس کردند به آنها بفهماند،من که حالا از شما بیرون آمدم به من هم میگویید تو از دایره ما خارج شدی من میگویم ،نه! من در این دنیایی حرف می زنم که آن دنیا و این دنیا این زمان و آن زمان فرق نمی کند.  علتی هم که این تشبیه ها در اشعار فارسی هست، مستیِ مِی را مثال زدند برای این است که در این دنیای مادی که مستی و لذت جز با همین وسائل نیست بفهماند که این دنیایی که می آیی از اول اگر آمدی و لایق شدی، از اول از طایفه ما بودی یعنی در دنیایی که زمان معنی ندارد.
مکان هم خوب، خیلی طی الارض می کنند یعنی در یک لحظه همه جهان را طی می کنند. لازم نیست از این جا برود به پاریس، پاریس را ببیند یا از اینجا برود به مکه طواف کند. وقتی مقرر باشد مکه میاد اینجا، مکه میاد که این طواف کند یا مکه به طواف این می آید. فرق نمی کند طی الارض چه اینجور باشد چه آنجور، هر جفت آن طی الارض است. به هر جهت ما فقط بدانیم و این امکانِ اینکه احساس کنیم طی الارض چه هست؟ یا گذشتن از زمان چه هست؟ چه جوری هست؟! چه حسی دارد؟! یک  لحظات کوچکی برای خودمان فراهم میشود. آن لحظات را دریابیم، البته ولو هرچه هم لحظه کوتاه باشد ولی یک دنیایی است.