اگر بخواهیم نعمت های خدا را شمارش کنیم،نمی توانیم.چرا؟ برای اینکه خداوند خودش در آیه دیگری فرموده است که : قُل لَّوْ كَانَ الْبَحْرُ مِدَادًا لِّكَلِمَاتِ رَبِّي لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَن تَنفَدَ كَلِمَاتُ رَبِّي وَلَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ مَدَدًا (کهف -109) یعنی بگو اگر دریا برای شمارش کلمات (و نعمات) پروردگارم مرکب (مداد) شود  پیش از آنکه کلمات پروردگارم پایان پذیرد قطعا دریا پایان می یابد هر چند نظیرش را به مدد {آن} بیاوریم.

برای اینکه اصلا خود وجود ما برای ما نعمت است چرا که ما حاضریم همه چیز را از دست بدهیم و وجودمان را حفظ کنیم یعنی باشیم،زنده باشیم. بنابراین این نعمت {وجود و حیات} را که داریم هیچ چیز دیگر هم که نداشته باشیم باز هم باید خدا را شکر بکنیم;شکر خدا هم به این نیست که هی بگوئیم: شکر!شکر! شکر خدا این است که اولا آن نعمت را بشناسیم و بفهمیم. بعد بفهمیم خداوند که این نعمت را به ما داده ما چه جوری باید آن را مصرف کنیم. هر مصرفی اسراف دارد،افراط و تفریط دارد. حتی در مورد انفاق هم یعنی کمک مالی به دیگران هم خداوند گفته است که اسراف نکنید. بلکه بطور معتدل انفاق کنید. البته این برای ماست ، در درجه ی ماست. فکر نکنید چون امام حسین(ع) حاضر بود به قول ما با حال گشادگی همه ی اموالش را در راه خدا بدهد ،ما هم باید همینطور باشیم. نه ، هر وقت شما هم،امام حسین شدید و حاضر شدید شمشیر  را روی گردنتان احساس کنید آن وقت این جور هستید. همه چیز باید با هم متناسب باشد. به هر جهت این است که بفهمیم و بعد هم در راهی که خداوند مقرر کرده است مصرف کنیم.