گفت بمن آن شه مجذوبعلی
خواندن قران بتو تجویز من
از ره قران بدلم راه کرد
صد دل و جان باد فدای رهش
صادر اوّل چو نگهبان اوست
نص لدینا لعلی الحکیم
ای کلمات تو ملوک الکلام
تا به مسمای حقیقت رسیم
مُنکر جاهل ز تو محروم شد
کرد به دنیای مجازی ظهور
سایت بنا کرد پسِ سایتها
کرد یکی را به علم بس بزرگ
چوب علم را به سر دیگران
پاچه این را چو به دندان گزید
با همۀ شیطنتش در ظهور
لیک نداند که فقیران راه
چون متوجه شده بر ذکر دل
تو سگ هاری که به سایت اندری
دست تو رو گشته برای همه
در بن دیوارۀ مرصوص بُنِ
پی نبری تو که در این اتحاد
کذب تو و مکر تو و طعن تو
هر که به اغوای تو مفتون شود
بر همه کس هست عیان این سخن
کفو ندارد چو بدوران خویش
جمله مشایخ همه دربان او
جمله عزیزان به سر جای خویش
سر چو نهادیم در این بارگاه
خاک ره جمله به سر برکشیم
شکر چسان گویمت ای ذات پاک
چون بنمائی من ما را به ما
شرم چنان غرقه به خویشم کند
دیگر از این بیش نخواهم نوشت

گر تو فقیریّ و ز اهل دلی
وه که سخنهاش دل آویز من
رحم فراوان به من آن شاه کرد
خُوروش او باشد و شیخان مهش
جان همه خلق جهان دان که اوست
گفت به قران به تو درّ یتیم
ثابتمان دار به ذکر دوام
بی دم گرم تو همه نارسیم
دیده گهش مقعد آن بوم شد
دیده و گوشش همه کر بود و کور
بهر نفاق از ره وبلاگها
صاحب رایات و نمودش سترگ
کوفت که قصدش همه آن بود آن
راه وفا با دگران برگزید
چونکه چراغش نبوَد اوست کور
جمله مسلح به سلاح اِله
فهم کنندت که تو هستی مضل
حمله به هر کس که بخواهی بری
نه جای ارعابی و نه واهمه
کم به زبان ران تو پراکن سُخُن
رسم جدائی نبود در رشاد
غل شد بر گردن صد لعن تو
تا به ابد همچو تو ملعون بُوَد
حضرت مجذوب علی شاهِ من
ژاژ مگوئید و مخائید ریش
جان فقیران همه قربان او
عزت فقرند که زیبند بیش
هیچ نخواهیم دگر جز اله
نقش دوئی بر سر آذر کشیم
نسبت تو چیست بدین مشت خاک
سر نتوان بُرد دَر از پشت پا
کاوّل و آخر  ز برم گم کند
پیش رخ خوب تو مائیم زشت