شعر دشت کربلا سروده ای از فقیر تازه درگذشته شادروان استاد ابوالحسن پروین- پریشان زاده(رحمة الله علیه) است.  این شعر به مناسبت عاشورای حسینی سال 1423 هجری قمری سروده شده و در مجله عرفان شماره 12 به چاپ رسیده است. یا رسول الله نظر کن محشر کبراستی/ یا که دشت کربلا و ظهر عاشوراستی، نینوا نیزار گشت از نیزه و تیغ و سنان/ شیر این نیزار پور شیر حق مولاستی، هست جاری یک جهان جیحون درین دشت بلا/ و آبش از خون شهیدان سهی بالاستی.

شعر دشت کربلا سروده ای از فقیر تازه درگذشته شادروان استاد ابوالحسن پروین- پریشان زاده(رحمة الله علیه) است.  این شعر به مناسبت عاشورای حسینی سال 1423 هجری قمری سروده شده و در مجله عرفان شماره 12 به چاپ رسیده است.

                                      یا رسول الله نظر کن محشر کبراستی

                                                            یا که دشت کربلا و ظهر عاشوراستی

                                     نینوا نیزار گشت از نیزه و تیغ و سنان

                                                           شیر این نیزار پور شیر حق مولاستی

                                     هست جاری یک جهان جیحون درین دشت بلا

                                                           و آبش از خون شهیدان سهی بالاستی

                                     نخل صد شوریدگی در کربلا بنشانده­اند

                                                           سلسله جنبانش آری زینب کبراستی

                                     تیغ می­بارد به گرمی همچو تیغ آفتاب

                                                           کافتاب محشر است و نیزه­ای بالاستی

                                     جلوه اندر جلوه و آئینه در آئینه است

                                                           زین میان یک جلوة او جنّت المأواستی

                                     کافران هم جلوه­ها بینند از غیب و شهود

                                                           چون به هر سو بنگری اِلّاستی و لاستی

                                     آینه شد سینه­ها و سینه­ها شد آینه

                                                           روشن از نور تجلّی سینة سیناستی

                                     گشت مندک چون که یاران تو را کوه وجود

                                                           کی دگر یادی ز طوراستی و از موساستی

                                     ساقی اینجا خم خم از پیمانة وحدت دهد

                                                           آری آری ساحت وحدت هلا اینجاستی

                                     تشنه اینجا از دم شمشیر سیراب است و بس

                                                           موج هر شمشیر آب است و اجل سقّاستی

                                     شاه دین چون خلوتی با خویش سامان دیده بود

                                                           لاجرم بی یار و یاور اندرین صحراستی

                                     کی بُوَد اصغر کم از اکبر درین صحرا از آنک

                                                           در حقیقت نیست افزونی چنانکه کاستی

                                     ای که احیا و اماته هر دو اندر دست تو است

                                                           دین حق از خون تو احیاست گر احیاستی

                                     ای سر و سامان برانداز و سر و سامان نگار

                                                           خود ز شمشیر کج تو راست این کجهاستی

                                     ای همه عشق و همه شیدایی و شوریدگی

                                                           تا ابد هر شور و شیدایی ز تو بر پاستی

                                     چون قضا جنبان تویی و چون قدر گردان تویی

                                                           این منایا خواستی و آن بلایا خواستی

                                     ای ظهور عشق اعلی خامس آل عبا

                                                           که مقامت قاب قوسین است و اَو ادناستی

                                     ای که با قهر تو جنّت جان ما را دوزخ است

                                                           وی که با مهر تو دوزخ جنّت علیاستی

                                     یک شرر گر ز آتش عشق تو بر جان اوفتد

                                                           طور سینا جلوه گاهی زآن شرار ماستی

                                     آن قدر نم در جگر جانا«پریشان» تو را

                                                           نیست تا یک قطره ریزد در غم تو راستی