دادگاه انقلاب احکام ۳۹ درویش را که نیمی از آنها ۵ سال و ۷ سال و ۱۲ سال حبس گرفته‌اند صادر کرد. اگر صادرکنندگان این آراء، خودشان یک ماه حبس مانند محیط زیستی‌ها و دروایش و دیگران می‌کشیدند آن‌وقت معنی این اعداد را بهتر می‌فهمیدند.
چرا فقط چند شعبه خاص این احکام را می‌دهند؟ چرا به صدها قاضی شریف و دادگاه‌های دیگر در مورد پرونده‌های سیاسی، امنیتی، عقیدتی، و رسانه‌ای اعتماد نمی‌شود؟ اگر امکان نقد آزادانه و حقوقی این آراء بود آیا باز هم چنین احکامی صادر می‌شد؟ چرا پیامدهای ویرانگر این نوع احکام و بازداشت‌ها نادیده گرفته می‌شوند؟
وقتی کسی پاسخگوی ماه‌ها بازداشت غیرقانونی فعالان محیط زیستی نیست آیا معنایش بی‌اعتباری قوانین خود حکومت نیست؟ پس چرا از شهروندان انتظار دارند قانون را رعایت کنند؟
کسانی که به آخرت اعتقاد دارند نظرشان و واکنش‌شان درباره‌ی این اتفاقات، محک راستی‌آزمایی در این باورشان است. کسانی هم که به رستاخیز باور ندارند، محکی برای وجدانشان است.
منبع: کانال گفتارهای باقی