بسم الله الرّحمن الرّحیم

اذان و اقامه‌ای که من در گوش کودکان می‌گویم مخصوصاً آمدم در مجلس خانم‌ها می‌گویم، برای اینکه خود همین هم نشان‌دهنده‌ی این است که یعنی من جنبه‌ی پدری دارم؛ نه‌تنها نسبت به این بچه‌ها، بلکه نسبت به پدر و مادرش حتی. و اما از این نسبت گذشته؛ که در این نسبت خود من هم احساس تکلیف، احساس عبادت می‌کنم، برمی‌گردیم به اینکه حالا که می‌گوییم جنبه‌ی پدری، پدر و مادر محبت دارند، آنوقت یک جنبه‌ای داریم این؛ هر یک از این فرزندان را مثل بچه‌ی خودم در نظر می‌گیرم، شوخی باهاش می‌کنم یا چیز می‌کنم این‌ها هیچ جنبه‌ی عرفانی به معنای کوچکش ندارد؛ در معنای بالا بله، نشان می‌دهد که پدر و پدرِ دنیا یعنی خالقِ دنیا همین محبت را، همین را با همه‌ی موجودات دارند، نگران نباشید. اگر هم خداوند سخت می‌گیرد گاهی اوقات، بدانید مثل همین بازی‌ای‌ست که پدری با بچه‌هایش می‌کند. انشاءالله خداوند یک دیده‌ی بینایی به همه‌ی ما بدهد. درویشی و بیعتِ درویشی مثل این است که آن دیده را خداوند می‌دهد ولی دیده‌ای‌ست به صورت مجسمه‌ای. یک دیده است. در یک لحظه باید از خداوند بخواهیم: خداوندا به این دیده‌ی ما روشنی بده. چشم را آن روشنی و آن نیرو و قدرت را بدهد که بفهمیم آنچه را می‌گفتند. الان بحث شد گفتم ما را که خدا آفرید؛ یک دست نور برداشت، یک دست گِل. این‌ها را با هم مخلوط کرد و ما بیچارگان بگوییم یا به‌عکس؛ ما خوشبختان، تا چه باشیم، ما را آفرید. هیچ جنبه را فراموش نکنید تا بتوانید مثل مرغی که دو بال دارد پرواز کنید. تکیه به یک بال کافی نیست. البته خداوند درست می‌کند همه را ولی شما این سعی را بکنید. یعنی از دیده و از آن جنبه‌ای که خداوند اصل ما را از خاک آفرید کارهای ما خاکی باید باشد و از آن جهت که نور هم قاطی کرد و حال آنکه نور با خاک قاطی نمی‌شود، ولی خداوند می‌کند، نور را با خاک قاطی کرد. جنبه‌ی نور را فراموش نکنید. در یک لحظه‌ای‌ست که همه‌چیز را باید از یاد ببرید. از مال و ثروت و همه‌چیز بپردازید به آن نور، تکیه بدهید به آن نور. و همه‌ی لذات، همه‌ی چیزهایی هم که خداوند در لذات آفریده، این‌ها یک ارتباطی با معنا داشتند، جنبه‌ی معنایی دارند ولی به صورت خاکی. ما را از خاک آفرید و بنابراین وقتی که عبادت او را می‌کنیم خواسته است به یاد بیاورید؛ «سرت را بگذار روی زمین. از همین خاک هستی. همین، همین خاک». بعد ولی آن جنبه‌ی نورانیت دل را نباید فراموش کنید. تمام اوقات نماز، باید به یاد خدا باشید ولی بدن هم فراموش نکند. سجده، رکوع، همه‌ی این‌ها، حرکات بدن، بدن خودش به موقعش بهش می‌گویند که روی زمین سجده کن. باید بداند، خودش بفهمد که از همین خاک است. گفته‌اند: به همین خاک سجده کن. خلاصه عباداتتان با دید کامل و با روشنی انجام بدهید. انشاءالله توفیق داشته باشید.