بسم الله الرّحمن الرّحیم

اولش چون امروز یک جشنی است به‌مناسبت تولد حضرت امام حسین، این تبریک به همه‌ی دوستان و آنهایی که منتظر همچین خبری و همچین شخصیتی بودند تبریک می‌گویم، انشاءالله. بعد خب این مسأله در ذهن همه ایجاد می‌شود که چطور ما مثلاً تولد امام حسین را جشن می‌گیریم، تولد حضرت امام محمد تقی یا امام علی‌ النقی اصلاً یادمان نیست؟ بین ائمه این درجه‌بندی هست که امام حسین مهم‌تر از چیزه؟ البته این لفظ عوامی ممکن است این تشخیص را بدهد. کمااینکه می‌گویند از یک نفر پرسیدند که امام‌ها را بشمار. … بعد گفت: امام حسین، امام جعفرالصادق و دو-سه تا از ائمه و تمام. گفتند: اِ، و حضرت عباس را هم ذکر کرد. گفتند: آقا حضرت عباس توی امام[ها] نیست، بعلاوه آنها همه امام‌ها گفت. گفت: چطور شما امام محمد تقی و امام علی‌النقی را که من اصلاً اسمشان را نشنیدم جزء امام‌ها حساب می‌کنید بعد حضرت عباس که اینقدر فداکاری‌ها کرد حساب نمی‌کنید. این دیدِ عوام است. دید عوام، عوام هم درجه‌بندی دارد. یک عوامی هست، عوام واقعی از تشخیص … یک عوامی که به میل خودش هر کار می‌خواهد می‌کند. ما، برای ما همه‌ی امام‌ها یکی هستند. برای اینکه فرمود: “کُلُّهُم نور واحد”. ما به‌عنوان شیعه، شیعه‌ی دوازده‌امامی و پیرو فرمایشات علی (علیه‌السلام)، دوازده امام را خداوند مقرر کرده یعنی خداوند امام حسن، امام حسین را امام قرار داده و به قول آن چیز حضرت عباس را با وجود اینکه دیده ولی امام حساب نکرده. نه. از نظر ما همه‌ی ائمه یکسانند ولی ما دو جنبه داریم: یک جنبه‌ی ایرانی و این که از جنبه‌ی ایرانی تاریخ مفصلی داریم که همه خواندیم و در دبستان هم حتی درس دادند و از ما پرسیدند و چیز خبر داریم. یک تاریخ داریم، تاریخ اسلامی. نه، آن تاریخ اسلامی در یک جا از آن تاریخ جدا می‌شود. تا یک جایی تاریخ ما، تاریخ اسلامی و تاریخ ملی یکی است. یعنی مثلاً فرض بفرمایید سلسله‌ی صفویه، شاه عباس را از همه‌ پادشاهان خودمان نمی‌توانیم هم در لحاظ تاریخ اسلام او را بهش شخصیتی می‌دهیم. ولی انوشیروان عادل را از نظر اسلام چیزی نمی‌دانیم. فقط یک فرمایش از پیغمبر که فرمود: من در دوران پادشاهیِ یک پادشاه عادل به دنیا آمدم، یعنی فرمایش پیغمبر به شهادتِ بر عدالت است. از چیز همین‌قدر، دیگر خبری نداریم و حال آنکه تاریخ اسلام از همان وقت‌ها به‌بعد است. بنابراین تاریخ یادبودهایی که برای تولد ائمه یا برای وفات ائمه و بزرگان متداول شده در تاریخ ایران از لحاظ مذهبی نقشی ندارد؛ فقط از لحاظ داخلی، از لحاظ ملی فرق دارد. بنابراین که مثلاً حضرت عباس در اثر شجاعت‌هایش و آن تاریخچه‌ای که ما می‌دانیم خیلی در تاریخ ایران مؤثر است و شخصیت ملی‌ست. هم شخصیت مذهبی‌ست هم شخصیت ملی. این است که ما او را همه می‌شناسیم ولی فرض کنید ائمه‌ی دیگر امام علی‌النقی (علیه‌السلام) را ما احترام می‌کنیم امام می‌دانیم. درجه‌ی امامتِ او، درجه‌ی امامت است. یعنی همان درجه‌ای که خداوند به سایر ائمه هم داده. منتها چون در تاریخ ایران یک اثر گذاشته، نام او را ذکر می‌کنیم و جشن می‌گیریم یا… حالا در مورد شخص امام حسین (علیه‌السلام) خیلی در تاریخ ایران هم خیلی تولد آن حضرت، وفاتش، اقداماتش، همه‌ی اینها خیلی مؤثر بود. شخصیتی‌ست که به این جهت که ما تولد آن حضرت را یادبود جشن می‌گیریم. منتها از اول هم تعطیل بود، منتها متأسفانه نمی‌دانم چرا چیز کردند که تعطیلی‌اش را برداشتند. از نظر ما، چون به نظر خودشان لابد لزومی نداشت. به نظر آنهایی که… ولی از نظر ما تولد و زندگی و رحلت حضرت امام حسین خیلی مهم است. خیلی در تاریخ ما مهم است. هم نزد خداوند اجر دارد و هم مأمور اجر دادن به ایرانی‌هاست. که خب داستان‌هایی هم هست شنیدید از کمک ایرانی‌ها به حضرت امام حسین و اقداماتی… این است که ما این را جشن… ولی ما نگاه به اصطلاح رسمی، نگاه سیاسی نمی‌کنیم که بگوییم: امروز جشن می‌گیریم ولی تولد امام محمد تقی کاری نداریم. نه. امام محمد تقی، امام علی‌النقی همان اندازه ارزش در نزد خداوند دارند که سایر ائمه داشتند و خداوند ما را یاد داده به اینکه از این بزرگان پیروی کنیم. انشاءالله ما به مناسبت همین تولد حضرت امام حسین (علیه‌السلام) جشن می‌گیریم و چون ایران محتاج به نظارت و فرمایشات حضرت امام حسین است، در این صورت این تولد را جشن می‌گیریم و انشاءالله خداوند ما را توفیق پیروی آن حضرت بدهد.