بسم الله الرّحمن الرّحیم

قبلاً که صحبت کردم، در آخر، خداحافظی هم کردم، مع‌ذلک خب خودِ خداحافظی هم یک نحوه سلامی است که در آخر داده می‌شود. بنابراین تکرارش عیب ندارد خب. از همه‌ی شماها خداحافظی می‌کنم برای اینکه عید امسال را گذراندیم، از عید امسال درآمدیم و به سیزده رسیدیم. آنچه که متداول شده که سیزده را نحس می‌دانند و حال آنکه هیچ نحسی در درگاه خدا وجود ندارد، همه‌ی نحس‌ها وقتی مواجه با خدا می‌شوند تبدیل به میمنت و خوبی می‌شود. همان گرسنگی‌ای که ما در موقع ناهار یا شام برخورد می‌کنیم اگر زیاد طول بکشد ناراحت می‌شویم. گذشته از ناراحتی بدنی، ناراحتی فکری هم ایجاد می‌کند یعنی فکرمان هم مغشوش می‌شود ولی همین گرسنگی، همین خودداری از خوردن، وقتی مواجه با خدا می‌شود یعنی تبدیل می‌شود به روزه که خداوند فرموده است، تبدیل می‌شود به یک موهبتی. به طوری که موقع افطار، مقدّمِ بر افطار، شادی داریم و خوشحالیم از اینکه یک روز را به موهبت… این است که این یک چیزِ ظاهری است که ما می‌بینیم. معناً هم همین جور است برای طواف. یعنی آن چیزی را که به نظر شما مبارک نیست، وقتی مقابل با خدا بشود مبارک می‌شود. یا مثلاً تاریکی؛ تاریکی برای ما، برای انسان‌ها بخصوص در بچه‌ها دقیقاً دیده می‌شود، یک ناراحتی دارد، یک نامبارکی دارد، دنبال نور می‌روند. ولی همین تاریکی به دستِ یک هنرمند برسد عکس خوبی برمی‌دارد، فیلم خوبی تهیه می‌کند و تبدیل به یک موضوع و موهبت می‌شود. حالا ان‌شاءالله ما هم وقتی می‌گوییم: «وَجهتُ وَجهی للذی فَطَرَ السماواتِ و الارض»(انعام – ۷۹) برای ما همینجور می‌شود. همه‌ چیزهای دنیا برای ما خوشایند می‌شود و برای ما مبارک می‌شود. امروز را که خودمان می‌گوییم: مبارکه، در واقع به ما نمونه داده که چرا روزهای دیگر اینجور نیستیم؟ چرا امروز شادی می‌کنیم به هم تبریک می‌گوییم و خلاصه شادیم ولی روزهای دیگر اینجور نیستیم. اما ما می‌خواهیم که این هر روزتان، پیروز باشد. این دعایی که «هر روزتان نوروز باد، نوروزتان پیروز باد» همین‌جا است، این است. یعنی دعایی است از معنا برمی‌خیزد منتها به صورت ظاهر آمده در… حالا امیدوارم ما همه‌مان نوروزمان پیروز باشد، پیروز بر چی؟ پیروز بر نفس خودمان. ان‌شاءاللهَ.