حضرت علی علیه‌السلام می‌فرمايد: در سگ ده صفت است كه سزاوار است مؤمن دارای آن صفات باشد.
اوّل آنكه ارزش و احترامی در ميان مردم ندارد و اين حال بيچارگان و مساكين است.
دوّم آنكه درويشی است كه مال و ثروتی ندارد و اين صفت وارستگان است.
سوّم آنكه خانه‌ی معيّنی ندارد. هر كجا باشد جای استراحت اوست و اين صفت متوكّلان است.
چهارم آنكه اكثر اوقات گرسنه است و اين روش صالحان است.
پنجم آنكه اگر صاحبش او را صد بار بزند از در خانه‌ی او نمی‌رود و اين علامت مريدان است.
ششم آنكه شب‌ها جز مقدار كمی نمی‌خوابد و اين حالت عاشقان است.
هفتم آنكه رانده می‌شود و جفا می‌كشد، چون صاحبش او را بخواند بدون دلتنگی و ناراحتی باز می‌آيد و اين صفت خاشعان و متواضعان است.
هشتم آنكه به هر چيزی كه صاحبش به او بدهد راضی است و اين حالت قانعان است.
نهم آنكه بيشتر اوقات ساكت و خاموش است و اين صفت خائفان است.
دهم آنكه چون بميرد ميراثی از او باقی نمی‌ماند و اين حالت زاهدان است.