دستيابى به حق مالكيت با تمام جوانب و گستردگى در زمينه‌هاى مختلف، يكى از انگيزه‌هاى اصلى بشر در طول زندگى بوده است.
مالكيت، رابطه‌ی حقوقى و اعتبارى ميان افراد و اشياء است كه به اعتبار آن فرد مى‌تواند هر تصرف معقولى كه لازم بداند در مايملک خود بنمايد و مانع تصرفات و دخالت‌هاى ديگران در مال شود.
مالكيت از طرق مختلف ايجاد مى‌شود، قرارداد و ارث از جمله شايع‌ترين راه‌هاى مالكيت است. اين حق درجه‌اى از اهميت را داراست كه براى حمايت و تعيين حدود و شرايط و اجراى آن قوانين مختلفى وضع شده است. پس با قوانين مالكيت بيشتر آشنا شويد:
ماده ١٧ اعلاميه جهانى حقوق بشر: هر انسانی به‌تنهایی یا با شراکت با دیگران حق مالکیت دارد. هیچ‌کس را نمی‌بایست خودسرانه از حق مالکیت خویش محروم کرد.
اصل چهل و ششم قانون اساسى: هر کس مالک حاصل کسب و کار مشروع خویش است و هیچ‌کس نمی‌تواند به‌عنوان مالکیت نسبت به کسب و کار خود امکان کسب و کار را از دیگری سلب کند.
اصل چهل و هفتم: مالکیت شخصی که از راه مشروع باشد محترم است. ضوابط آن را قانون معین می‌كند.
قانون مدنى ماده ٣٠: هر مالکی نسبت به مایملک خود حق همه‌گونه تصرف و انتفاع دارد، مگر در مواردی که قانون استثنا کرده باشد.
ماده ۳۱: هیچ مالی را از تصرف صاحب آن نمی‌توان بیرون کرد مگر به حکم قانون.
ماده ۳۲: تمام ثمرات و متعلقات اموال منقوله و غیرمنقوله که طبعاً یا در نتیجه‌ی عملی حاصل شده باشد، بالتبع، مال مالک اموال مزبوره است.