مادرانِ گرامی شاید امروز روزی‌ست نمادین برای تقدیر از شما، امّا به واقع کدام روز است که به شما تعلق نداشته باشد. شما که از ازل رازدار الفبای انسانیّت بوده‌اید. شما که در لالایی عاشقانه‌تان سوادِ صلح و حق‌طلبی را به فرزندانتان آموختید. کدام لحظه است که در آن اثری جاودانه از بلند‌همّتی شما نباشد! شما که در مقام زن، همسر و خواهر، همواره تکیه‌گاه شانه‌های خسته‌ی مردان بوده‌اید. با بارش عشق شماست که فرزندانتان بی‌وسوسه‌ی ماندن، از شب می‌گذرند. همواره اندوهتان پنهان و لبخندتان آشکار است که در طوفانِ این همه بلا دلتنگ نشویم که مبادا زانوان‌مان بلرزد و بلغزد.

چه مؤمنانه در هجوم هر دردی وصله‌ای به چاره یافتید و رفیق صادقانه‌ی فرزندانتان شدید. چگونه می‌توانیم از خاطر برویم که این شما بودید که مُهر روشنِ رهایی را بر دل‌هایمان حک کردید. چه شیرزنانه زخمِ این همه تقدیرِ ناگزیر! را بر دلِ زلالتان تاب آوردید و سپرِ سربلندی در برابر این همه ناکامی‌های زمانه شدید.

چه کسان که سعی بر این داشتند که انکارتان کنند و در حاشیه نگاهتان دارند. امّا مگر می‌شود خورشید را انکار کرد؟! آنکه انکارتان می‌کند کورِ مادرزاد است که نورِ وجودتان را نمی‌بیند یا خفاشی که تحمّل نور را ندارد.

بیچاره آنها که نمی‌دانند شما خودِ بهارید و بهار فصل عاشقی‌ست و کدام عاشق را می‌شود انکار کرد. ایمانِ شما ضمانتِ تداوم راهِ ماست، این شما بودید که در این شب‌های بی‌نقاب! هر حکایتِ ناتمام تلخی را به زیبایی به اتمام رساندید. مگر می‌شود تلاوت این اعتقاد را که در ما به امانت گذاشته‌اید از یاد ببریم. گفتید که تکلیف مشخص است که باید بروید، که باید دل در گروی عشق و شفای دل‌شکستگان بگذارید، که باید وکیلِ واژه‌های حق‌خواهی باشید. و ما با آموختن این تلاوت هرگز به درزندان‌ماندن و به اسارت بودن اندوهگین نشدیم که کیمیای بیداری را در جانِ ما زمزمه کرده بودید که پشتمان دلگرم به کوهِ صبر شما بود. حال ما فرزندان در برابر این همه بی‌نیازی و رحمتِ وجودتان چگونه می‌توانیم سپاسگزاری کنیم. چه کسی می‌تواند برای این جانِ زیبا که “مادر” نام گرفته است، تفسیری به غایت بنویسد. چگونه می‌توان سپاسگزاری کرد شما را که در بادها دویده‌اید و فرو نریخته‌اید و به زانو در نیامده‌اید.

دست و دل و دیده‌ی زیبایتان را می‌بوسیم و باز هم همان فرزندانی هستیم که می‌خواهیم در نمازِ دائمِ عاشقانه‌تان برای راهِ پیشِ رو دعایمان کنید که حکایتِ این امانت را در کنارِ شما کامل کنیم.