پرفسور نوذر آقاخانی، جراح برجستۀ مغز و اعصاب، میهمان «چهره‌ها و گفتگو‌ها» است. وی در آغاز این گفتگو، با شرح معنای دقیق عنوان «پرفسور»، در واقع مسیر زندگی حرفهای خود را خلاصه می‌کند: تلاشی مستمر و توأمان در عرصۀ پزشکی بالینی و تدریس و تحقیق دانشگاهی…
در اروپا و آمریکا، نام‌های ایرانی در میان پزشکان درجه اول کم نیست. در پاریس هم شماری از پزشکان ایرانی یا ایرانی‌تبار، بدون سر و صدا، و‌گاه در کمال فروتنی حرفهای به طبابت، تدریس و تحقیق مشغولند. برخی از آنان در مراتب عالی حرفهای خدمت می‌کنند و مسئولیت‌های بسیار حساس و سنگین بر دوش دارند.
پرفسور نوذر آقاخانی، جراح مغز و اعصاب در یک بیمارستان بزرگ دانشگاهی واقع در جنوب پاریس٭ به کار مشغول است. از حرفهای او می‌توان نتیجه گرفت که بخش بزرگی از زندگی او در این بیمارستان، در اتاق عمل، در کنار بیماران و همراه دانشجویان می‌گذرد.
پرفسور آقاخانی به طور متوسط سالی ٢۵٠ تا ٣٠٠ عمل جراحی انجام می‌دهد. جراحی نخاع و ترمیم ضایعات نخاعی و تحقیق در این باره از دلمشغولی‌های حرفهای اصلی اوست. هر چند که جراحی‌های «روزمره» یا ساده‌تر، مثل جراحی دیسک یا سیاتیک نیز بخش مهمی از فعالیت او را تشکیل می‌دهد.
پزشکی برای پول در آوردن نیست
پرفسور آقاخانی مطب ندارد و بیماران خود را در بیمارستان می‌پذیرد. به طور کلی با «کار خصوصی» مخالف است و پزشکی را به عنوان رشتۀ پول‌ساز چندان جدی نمی‌گیرد. تلقی او از جایگاه اجتماعی پزشکی، خدمات درمانی و نقش دولت کاملاً روشن است: به گفتۀ او «خرج کردن برای مردم باید مایۀ افتخار دولت‌ها باشد».
احترام عمیق نوذر آقاخانی نسبت به حرفۀ پزشکی از خلال اشاراتش به «رابطۀ عاطفی با بیمار» یا اهمیت «رضایت بیمار»، احساس می‌شود. او می‌گوید: «باید به پزشکی علاقه داشت وگرنه ورود به این حرفه به خاطر عنوان «دکتر» یا به خاطر پول کار بیهوده‌ای است».
پرفسور آقاخانی از خود حرف زدن را دوست ندارد. ترجیح می‌دهد به تفصیل از جراحی نخاع، تدریس پزشکی یا وضعیت بیمه‌های درمانی سخن بگوید و امور خصوصی‌‌تر را به اختصار بگذراند.
در هفده سالگی به فرانسه آمده و حالا تقریباً پنجاه ساله است. بر زحمات و پشتیبانی پدر و مادر و اهمیت میزبانی خاله‌اش در مهاجرت به فرانسه تأکید دارد. به نظر می‌رسد که دوران تحصیل – از دبیرستان البرز و خوارزمی تهران گرفته تا تحصیل پزشکی در فرانسه و بعد طی درجات عالی تا کسب عنوان پرفسور – را یک‌نفس و بدون مکث آمده است. در این مسیر پرتلاش و در تحمل مسئولیت سنگین روزمره، نوذر آقاخانی یک یاری بزرگ داشته است.
جهانی دیگر، در کنار پزشکی
پرفسور نوذر آقاخانی به غیر از پزشکی، دنیای دیگری هم دارد. به گفتۀ او حرفۀ پزشکی و جراحی و بر دوش داشتن مسئولیت جان افراد نیاز به استقامت روحی و جسمی دارد. در این راه، «عرفان نظری و عملی» همواره کمک بزرگی برای او بوده است. آشنایی و انس وی با دنیای عرفان میراث خانوادگی است.
ترجمۀ برخی از نوشته‌های هانری کربن به فارسی(از جمله در بارۀ سید حیدر آملی عارف بزرگ شیعی، معاصر حافظ) نشان می‌دهد که کشش و الفت پرفسور آقاخانی نسبت به عرفان بسیار فرا‌تر از کنجکاوی یا علاقۀ ساده است.
در آغاز این گفتگوی رادیویی، دکتر نوذر آقاخانی در مورد واژۀ «پرفسور» توضیح می‌دهد: این عنوان چگونه و بر اساس کدام معیار به یک پزشک داده می‌شود؟…
منبع : RFI/Persian