مناسک حج، سمبل، نماد و نشانه‌ای از آداب سیر و سلوک درویشان است. حرکتی از “من” های رسوب گرفته، اما به تنگ آمده از خویش، به سوی “او” ، که نور است و تابنده. حج، کتاب قرآن است، اما نه در کلام و صورت که در عمل و معنا. حج، راه مجذوبان نور است. چگونه می‌توان تسلیم ابراهیم عصر خود بود، اگر چون اسماعیل تسلیم ارادهٔ او نباشیم؟! و چگونه می‌توان با منیت خویش مدعی عشق شد، اگر سنگ‌ریزه‌های توفیق را طلب نکنیم و بر توهمات شیطانی خویش زنیم!؟.

حاجیان کوی “او” ، یک فرقه و گروه نیستند، زنجیر و سلسله‌ای از ازل تا به ابد هستند که در هر عصری می‌آیند و صاحبخانهٔ زمان خود را پیدا کرده و بر قدومش سجده می‌کنند. سلسلهٔ حاجیان، رنگ‌ها را از خود زدوده و رنگ او گرفته‌اند، رنگ نور و لباسشان، لباس سربازان و سر اندازان است. اینان درس چرخیدن به دور یار را آموخته‌اند. مؤمن هم بر گِرد خانهٔ جسم یار می‌گردد و هم به جان و دل، ملکوت وجود “او” را طواف می‌کند. آنان که عشق‌نامهٔ حج را فراگرفته‌اند، بر ظاهر مناسک نمی‌ایستند و به کربلا می‌روند و عید خویش را در عاشورا می‌گیرند. باید دل را به دلدار داد و جان را به جانان. آنچه تو را در راه دوست و ولی زمان بازمی‌دارد اسماعیل توست، باید که اسماعیلت را هر چه باشد، قربان او کنی.

سایت مجذوبان نور؛ عید سعید قربان را خدمت مولای معظّم، حضرت آقای حاج دکتر نورعلی تابنده مجذوب‌علیشاه ارواحنا فداه و تمامی مسلمین جهان خصوصاََ دراویش سلسلهٔ نعمت‌اللهی گنابادی تبریک و تهنیت عرض می‌نماید.