ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺳﯿﺮ ﺍﺳﺖ، ﺍﺳﯿﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ:

_ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻃﺒﯿﻌﺖ؛ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺩﻣﯽ ﺗﻌﺒﯿﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻋﻠﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﺳﺰﺍﺭﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ می‌برد ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻧﺠﺎﺕ می‌دهد ﺍﻣﺎ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺁﺩﻣﯽ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﯿﺴﺖ.

_ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ؛ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻭ ﺧﻠﻖ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻣﯽﺳﺎﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﯾﮏ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﮐﻮﭼﻪ ﺍﺯﻭ ﺳﻠﺐ می‌کنند.

_ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﺎﺭﯾﺦ؛ ﺁﺩﻣﯽ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺑﺮﻫﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ – ﺣﺎﻻ ﻗﺮﻥ ﺣﺠﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﻗﺮﻥ ﺍﺗﻢ ﻓﺮﻗﯽ نمی‌کند – ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻗﺮﻥ ﺍﺗﻢ نمی‌تواند ﺑﻪ ﻋﺼﺮ ﺣﺠﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ، ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺼﺮ ﺣﺠﺮ ﻫﻢ طبعاً نمی‌تواند ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻋﺼﺮ ﺍﺗﻢ ﺑﯿﺎﻓﺮﯾﻨﺪ.

_ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﻭﺡ؛ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ زندان‌هاست. ﺍﮔﺮ ﺑﺸﻮﺩ ﺁﺩﻣﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ، ﺩﺭ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ، ﺍﺯ زندان‌های ﺭﺣﻢ ﻭ ﻣﺤﯿﻂ ﻭ ﻗﺮارﺩﺍﺩ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺧﻼﺹ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ، ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﻼﺻﯽ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ.

ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﯾﮑﺘﻮﺭ ﻫﻮﮔﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺗﻌﺒﯿﺮ می‌کند – ﭼﺸﻢ ﻭﺟﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺗﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﻗﺒﺮ ﺍﺯ ﻗﺎﺑﯿﻞ، ﻗﺎﺗﻞ ﻫﺎﺑﯿﻞ –  ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ – ﭼﺸﻢ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺖ، ﺗﺎ ﺁﻥ ﮐﻪ بیل‌های ﺧﺎﮎ، ﮔﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺮ ﮐﺮﺩ.

دکتر ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﭘﺎﺭﯾﺰﯼ، ‏(ﻣﺎﻩ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ و ﻓﻠﮏ)، ﺻﻔﺤﻪٔ ۲۱

برگرفته از گروه کوچه باغ پاریز تلگرام