بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

روحیه‌‌ی ایرانی، در واقع مشرق زمین، آماده و پذیرای عرفان و تعلیمات عرفانی است. به همین حساب و نظر به تاریخ نگاه کنیم، تقریبا می‌شود گفت همه‌‌ی انبیا و اولیاء و بزرگان عرفانی و اخلاقی از این منطقه آمده‌اند. البته این موهبتی است که خداوند برای بعضی بندگان مقرر کرده است ولی همه‌ی بندگانش به تساوی از این نعمت برخوردار هستند. منتهی بعضی توجه به این ندارند. کما اینکه شناخت خدا و شناخت خلقت اولین چیزی است که قاعدتاً به ذهن کودک می‌آید و آن توجه به این‌که «از کجا آمده‌ام» به تدریج «به کجا می‌روم آخر ننمایی وطنم». بنابراین ما این نعمتی که داریم و حتی در ادبیات و ریاضیات ما هم وارد شده است. از مهم‌ترین عرفایی که در جهان اسم می‌برند خیام نیشابوری است. خیام نیشابوری در مقام عرفان مقام اعلا‌یی نداشت. ولی توجه او به عرفان در عین اینکه مهم‌ترین ریاضی‌دان آن تاریخ بود مردم را توجه ‌داد. از این توجهات در تمام تاریخ هست و ما از آن غفلت داریم. به قول هاتف، می‌گوید:

یـــار بـی‌پـــرده از در و دیـــوار  /  متجلی است یا اولی‌الابصار

جلوه‌‌ی یار در تمام ذرات موجودات وجود دارد فقط ما باید چشم دیدن آن را داشته باشیم و حتی خداوند این توفیق را به همه عطا می‌کند که در زندگیِ کوتاه خودشان هم جلوه‌های رحمت الهی را ببینند. ان‌شاء‌الله خداوند چشم دیدار این تجلیّات را به ما بدهد، که بی‌خبر از این تجلیّات نباشیم.

ای بی‌خبران غافل از آن ماه نباشید  /  شـاید که نـگاهی کنـد آگـاه نباشید

حتما که نگاه می‌کند.