بعضی این شبهه در ضمیرشان افتاده است که ارادت مقلدانه به دارندهٔ اجازه، عین و‌‌ همان بندگی اجازه‌دهنده است! این خیال باطل و ناروا که در میان درویشان عرف گشته جز شرک و خرافه نیست و حاصل آن درجا زدن است و از معایب درویشی سنتی است که بلای اعتقاد درویشان گشته است و عمارت ایمانشان را . ولیّ خدا برای انجام برخی امور، افرادی را معین و اجازه می‌دهد که دارندگان اجازه در هر امری وکلای او در آن امر خاص می‌باشند و وکالت آن‌ها، مطلق و در همهٔ امور نیست و در یک یا چند امر مشخص است و جز مواردی که اجازت داده شده اینان در امور دیگر حق دخالت نداشته و حتی در اجرای امور محوله نیز حق اجتهاد و اعمال سلیقه ندارند.

گویند چون معاویه حکم به قتل حجر بن عُدی – رحمة الله علیه – بداد دو کس شادمان شدند:

ذکر بر دو گونه است، ذکر قلبی یا خفی و ذکر لسانی یا جلی. ذکر لسانی بدون ریا ممدوح

غدیر، نه یک اتفاق مربوط به سال و زمان و مکان خاص، بلکه تعین یافتهٔ حقیقتی‌ بود که از